Kirkjuritið - 01.01.1946, Qupperneq 27

Kirkjuritið. Kirkjan mín, Drottinn minn!
21
liefir hann sérstaklega innblásið og sent á jörðina til
að koma mönnunum i skilning um þá ákvörðun sína,
að æðri veröld skuli rísa upp af þessari, þar sem mað-
urinn á að vaxa til eilífs lífs, það er göfugra samfélags
en þess, sem dýrin lifa í.
Það er veröld, þar sem meiri eining og samstilling
ríkir, meira bróðurþel, meiri samvinna, meiri mannúð,
meira vit í eftirsókn máttarins, fegurri markmið en
þau að þrælka hver annan og lifa hver á annars
lilóði og sveita — guðsríkið, það á að vera blómið, sem
vex upp úr aurnum!
Til þess að flytja þennan hoðskap og viðhalda hon-
unt var kirkjan stofnuð, og þetta er ennþá hennar hlut-
verk.
Þurfum vér enn i dag þennan boðskap? Munu ntenn-
irnir nokkrn sinni trúa honum? Er hann líklegur til að
sigra?
Þetta eru meðal annars spurningarnar, sem samtíma-
maðurinn spyr sjálfan sig, meðan lilé verður á orustunni
°g mannkynið byrjar á nýju kapphlaupi við að framleiða
kj arnorkusprengj ur.
IV.
Svo mjög hefir þessvegna ýmsum vaxið í augum
kraftar vonzkunnar í heiminum, að þeir hafa loksins
farið að líta svo á, að höfðingi myrkravaldanna væri
iangmestu ráðandi á jörðinni. Stafar þetta hölsýna sjón-
armið af eðlilegnm ástæðum, eins og áður er að vikið,
°g er runnið að sumu leyti af lífsögulegum misskiln-
ingi, hinni ganialgyðinglegu skoðun um syndafall manns-
ins, sem upprunalega liafi verið skapaður í Guðs mvnd.
Ef vér hins'. vegar aðhyllumst þróunarkenningu náttúru-
vísindanna, Iiljóta ályktanirnar að verðá aðrar, og
nokkru hjartsýnni, um núverandi ástand siðmenning-
nrinnar og framtíðarmöguleika mannkynsins.
Meginsjónarmiðið hvílir því ekki á því, að maðurinn