Kirkjuritið - 01.01.1946, Qupperneq 29

Kirkjuritið. Kirkjan mín, Drottinn minn!
23
verði stöðugt stórvirkari og leiði af sér vaxandi hörm-
ungar og þjáningu, þá þýðir það ekki, að glæpahneigð-
irnar, sem brjótast út í stríðum, séu meiri nú en áður.
Þær liafa alltaf verið miklar, og sennilega þvi meiri
sem lengra er liorfið aftur i gráa forneskju. Það er að-
eins máttugleikinn til að fremja glæpinn, sem hefir
margfaldast eins mörg þúsund sinnum og maður með
vélbyssu eða tundursprengju er hættulegri en frum-
maðurinn með kylfu sína eða slöngu.
En hið sama vil og lagt hefir verið í þessa ægilegu
tækni hefir einnig verið lagt, af milljónum manna, í
margvíslega annarskonar tækni, sem miðað liefir að
hinu gagnstæða: að-auka vellíðan og velfarnað mann-
kynsins, létta erfiðinu af herðum þess, auka fegurð og
lífsþægindi, leita að réttlæti og sannleika. Þessu megum
vér ekki gleyma, því að við þetta er von mannkynsins
bundin! Og ef litið er á lífssöguna á jörðinni í stóru
yfirliti, þá held eg, að enginn vafi sé á því, að mann-
kynið sé stórum betra nú en það var fyrir svo sem hálfri
mitljón ára. Það eru fleiri menn nú, sem kalla mætti, að
skapaðir séu í Guðs mynd. Þrátt fyrir allt er skilningur-
’nn mjög mikið meiri, fegurðartilfinningin og mannúðin
meiri. Harla lítið af þessu hefir verið lil hjá frummann-
inum. Og þó að allt of mikið af villimannlegri grimmd
sjóði ennþá undir næfurþunnu yfirhorði siðmenningar-
nniar og hrjótist þaðan út öðru hvoru, eins og falinn
eldur, þá hafa þó verið gerðar heiðarlegar tilraunir til
a‘Ó beizla hana og temja með trú og siðaboðum, lögum
°g reglum.
V.
Hvað megnar kirkja Krists i slíkri veröld? spurðum
vér áðan. Margir eru hneigðir til að líta svo á, að það
se harla lítið og fari minnkandi. En tvö þúsund ár eru
beldur ekki langur tími í sögu mannkynsins. Allt um
það hefir ýmislegt á unnizt um síðastliðið tvö þúsund