Kirkjuritið - 01.01.1946, Qupperneq 33

Kirkjuritið. Kirkjan mín, Drottinn minn!
27
synlegt er, til þess að sköpunarverk hans, að því er til
jarðarinnar kemur, éndi ekki i algerðu hruni.
Sumir kynnu að segja, að lítið muni skaparann muna
um þessa litlu plánetu okkar, þótt liann gsefist upp við
þá tilraun lífs, sem hér liefir fram farið og verið und-
ii’búin um áramilljónir, og þótt hann bölvaði oss sem
hinu ófrjósama fíkjutré og léti það mannkyn íarast i
syndum sinum, sem óhæft reyndist til alls annars en
hernaðarbrjálæðis og evðileggingarstarfa. En ég tiúi
meir á almætti Guðs og miskunn en svo, að mér þyki
þetta sennileg leikslok.
Ég trúi, að því aðeins hafi nxannkynið komizt fram á
þennan dag, að því sé ætluð meiri ákvörðun —því að-
eins hafi skaparinn leyft þessa þroun vitsins a undan
siðaþroskanum, að með margföldun tækninnar megum
vér sjá og læra, skjótar en ella og átakanlegar en áður,
greinarmun góðs og ills.
Loks hlýtur þeim mæli hörmunganna að vera náð, að
fflenn skilji þessi ævafornu sannindi, að það er ekki
nema um tvennt að velja, að snúa sér eða glatast. Og þá
kynni hið stóra spor að vera stigið. Þessu stigi sýnisl
nú að vera nokkurn veginn náð. En livað tekur þá við ?
Því getum vér svarað: Ef mannkynið á að geta lifað
frainvegis í hamingju, fegurð og réttlæti — í hróðeini
°g kærleika, þá tekur kristin kirkja við!
Ef vér hlustum á það, sem helztu foringjar heimsmál-
anna hafa nú að segja um vandamál framtíðarinnar,
varðveizlu friðarins og nýsköpun veraldarinnar, et lift eigi
að verða i heiminum framvegis, þá vekur það einkum
athygli vora, að úrræðin, sem bent er á, vegurinn, sem
sýnt er fram á, að vér verðum ,að ganga, ef vér viljum
ganga til lífsins en ekki dauðans, er aðeins einn. — Það
er engin leið önnur en sú, sem kirkjan hefir boðað
°g sem Kristur lifði og dó fyrir.
Þannig hefir kristin kirkja á sínum beztu augna-