Kirkjuritið - 01.01.1946, Qupperneq 63

Kirkjuritið.
Grundvöllur friðar er kærleikurinn. ö7
ar a ferð okkar. Þar er bezta leiðsögnin kenning Krists,
kærleikur, samúð og hjálpfýsi. Jesús Kristur var boð-
keri kærleikans — og kærleikurinn er sterkasta aflið
a Jörð. Það eru ekki glæstu liallirnar, tígulegu skipin,
fillu fötin, glitrandi perlur vínsins, hérgögnin og ann-
aÖ þvi um líkt, sem varir, heldur „trú, von og kærleik-
llr> þetta þrennt, en þeirra er kærleikurinn mestur".
t*egar við minnumst fengins friðar, liljótum við að
annnast þess, að hann kostaði þúsundir mannslifa.
Þessi friður krafðist stórra fórna. Jafnvel fámenna
Þjóðin okkar varð fyrir djúpum sárum. Hinir föllnu
eru farnir yfir brúna. Lík þeirra ættu að vera þjóðun-
11111 leiðarmerki á vegferð þeirra — leiðarmerki, sem
'ara við skelfingum styrjalda. Þeirra hlýtur að verða
uúnnzt með þökk. Þeir liafa bent okkur á það, að ó-
flekkaður friður fæst ekki með vopnum. Sannur friður
naest því aðeins, að bann sé grundvallaður á kærleika.
En
tíagnvart stofnun slíks friðar erum við enn næsta
'•áðvilltir. Við liorfum þá mest til þeirra tækja, sem
•ttannsandinn hefir framleitt. Við litum aðallega á það,
seni næst okkur er. Við verðum að horfa liærra, horfa
ól þess, sem Kristur bendir okkur á.
Þegar við minnumst friðarins í Evrópu, skulum við
lhuga aðstöðu okkar. Við erum nú stödd á brúnni. Við
vitum ekkert okkar, live langt livert okkar hefft- farið
af þeirri leið. Ef til vill eru aðeins fá skref eftir fyrir
eitthvert okkar — ef til vill eitt skref fyrir mig eða þig.
Maður nokkur segir frá því, að liann hafi verið á
gangi á fjölfarinni götu á gamlárskvöld. Hann segir
sv° frá: „Ég leiddi litlu telpuna mína mér við hönd,
Cn ilun freistaðist til þess að sleppa hendi minni við og
Vl®’ llví að margt var að sjá i búðargluggunum. Áður
en mig varði, heyrði ég rekið upp hljóð. Það liafði ein-
'ver ekið á barn skammt frá mér. „Guð lijálpi mér!“
"ópaði ég, „þetta er barnið mitt“. Ég snaraðist til
'ennar og tók hana upp. Hún var lítið meidd, og náði