Kirkjuritið - 01.12.1946, Blaðsíða 44

338
Sýn Vasils.
Nóv.-Des.
kolli hægt og hægt. „Axlaðu byssu þína, Vasil, og farðu og leitaðu
— allt er betra en ekki neitt“.
Vasil yppti öxlum. „Eins og ykkur líst“, sagði hann, slengdi
byssunni á bakið og lagði af stað án frekari andmæla. Hann kaf-
aði stirðlega misfennið og skeytti lítt um, hvað hann fór, því að'
hvar gat hann í raun og veru fundið eldsneyti. Það var nótt ....
sléttan auð og tóm .... engir kofar neinstaðar, engin tré engar
girðingar, ekkert .... ekki einu sinn gamall trébrunnur .... hvað
gat hann fundið? .... Og Vasil þrammaði inn í ríki næturinnar,
hrösull og hryggur.
En margt sótti á hug Vasils, er hann tróð þessar dimmu slóðir,
óljósar hugsanir, en hugsanir þó, jafnvel sýnir, fagnaðarsýnir,
sem ekkert áttu skylt við vetur né strið.
Hann sá fyrir sér gróðursælan dal og langan, langan rykugan
veg eftir honum upp að þorpi bak við aldintré. Það var um sól-
arlag og nautahjörð á heimleið á veginum, en unglingur rölti á
eftir með græna tág í hendi. Hann blístraði angurblítt lag, þrung-
ið friði, blístraði það aftur og aftur — alltaf sama lagið.
Varir Vasrls reyndu ósjálfrátt að ná laginu, en þær voru
sprungnar af frostinu, og aðeins örfáir undarlegir tónar bárust út
í nóttina.
En unglíngurinn hélt áfram að rölta eftir veginum um sólarlag.
Itykið undan uxafótunum huldi andlit hans og hendur.
Leiðin var löng, en ekkert lá á. Hvorki unglingurinn né skepn-
urnar hirtu um það, hvað tímanum leið.
Þegar komið var inn í þorpið, héldu virðulegu, gráu uxarnir
hver heim í sitt fjós .... og hjörðin fór minnkandi eftir því sem
pilturinn hélt lengra áfram.
Hann sveiflaði táginni upp fyrir sig á göngunni og hélt áfram
að blístra lagið sitt.
Nokkur smábörn, göltur og gylta með grísurn, mógul, sem
höfðu verið að rölta á veginum, þutu í aílar áttir undan hjörð-
inni. Það var undið upp á litlu rófuna á grísunum og þeir hopp-
uðu skringilega ófimlega. Börnin voru hávær og hálfber í
skyrturæksnum.
Fyrir framan flest-öll húsin var hlaðið hraukum af graskerjum,
og langar purpurarauðar blómfléttur héngu um anddyrin eins og
risa hálsmen úr feiknarlegum perlum. Yfir öllu þorpinu var
mistur og letimolla. Það var fullt af friði .... friði . . . .friði
.... og unglingurinn stikaði stórum heim til unnustunnar.
Vasil hnaut um eitthvað í myrkrinu og lenti á hnén. Fallið
var hægt, því að snjórinn var djúpur, en sýnirnar notalegu hurfu.