Kirkjuritið - 01.01.1949, Blaðsíða 9

ÞAÐ, SEM GRÆR
7
eilífðar vegna styrjaldareimsins, sem héðan berst, eins
og með okkur sé víti sjálft. öllu illgresinu, sem sáð er í
akurinn, verður gjöreytt. Eiturjurtimar munu upprættar
verða. En hversu voðalegt engu síður að hafa unnið að
gróðursetningu þeirra, hið innra eða hið ytra, í lífi manna
á milli, einstaklinga, stétta, þjóða.
Um áramótin gjörum við fjárhagsreikning okkar, og
þjóðirnar miða einnig við þau sín reikningsskil. En hvað
er um andans haginn?
Hvað gróðursetur þú og hefir gróðursett á liðnu ári
og árum? Og hvað gróðurset ég? Er sú gróðursetning að
vilja Guðs? Eða er það eigingjarn og afvegaleiddur vilji
okkar sjálfra, sem þar hefir mestu um ráðið? Er sæðið
gott, sem við stráum umhverfis okkur á heimilum okkar
og í verkahring okkar, eða hvar sem við förum? Er það
frá okkar himneska föður? Hlýtur ekki margur maðurinn
að þurfa að játa: Sáð hefi ég niður syndarót, og biðja
til Guðs: Lát engan gjalda eftir mig illsku né synda minna.
Og ekki er þjóð okkar betur á vegi stödd. Þegar hún
heldur þennan reikning við sjálfa sig, má henni ægja innri
ófriður, úlfúð og tortryggni og öllu öðru fremur sá gróð-
ur, sem hún býr uppvaxandi kynslóð. Við, sem höfum átt
einhverjar fegurstu gullaldarbókmenntir allra þjóða, höf-
um nú allskonar óhroða að verzlunarvöru, siðgæði og trú
til niðurdreps.
Sú barátta verður aðeins til tjóns. Og illgresisgróður-
inn mun um síðir upprættur verða.
En það grær, sem hinn himneski faðir hefir gróðursett.
Og til þess notar hann veika og ófullkomna menn, ef
þeir rísa ekki gegn þvi heldur leggja allt honum á vald.
Samverkamenn Guðs erum vér, segir Páll postuli. Það
er fagnaðarefnið mesta.
Við skulum því leitast við að helga líf okkar hinni eilífu
gróandi — taka þá stefnu með hækkandi sól. Þá hættir
hugann að sundla, er hann horfir á öldufallið í straum-
röst tímans, og harmar það ekki, þótt ár og dagar hverfi.