Kirkjuritið - 01.01.1949, Blaðsíða 40

38
KTRKJURITIÐ
við hann um andleg mál og leyndardóma trúarinnar.
Þótt hann væri enginn bókstafsdýrkandi, átti hann hreina
og fölskvalausa Kriststrú og lotningu fyrir Kristi sem
frelsara og drottni. Eftirfarandi erindi, sem er eitt af
hinu síðasta, sem hann orti, ber þessu ljósast vitni:
Kom þú, minn Jesú, kom til mín,
svo komizt geti ég til þín.
Auk þú mér styrk að elska þig,
svo unnt verði þér að blessa mig.
Lát mig hvílast við hjarta þitt,
hinzt þegar dauðinn stöðvar mitt.
Eins og erindi þetta ber með sér, átti hann fölskva-
lausan og hreinan tilbeiðsluanda, sem, þegar allt kemur
til alls, er hinn eini og vísasti vegur kristilegrar boðunar
til mannlegra hjartna.
Auk hinna venjulegu prestsstarfa lét sér Þorvarður
fræðslumálin einkum til sín taka. Eins og fyrr getur, var
hann aðalhvatamaður og fyrsti skólastjóri unglingaskól-
ans í Vík, og kenndi lengstum við hann. Hann heimsótti
iðulega bamaskólana í prestakalli sínu og fylgdist ræki-
lega með kennslu þeirra, einkum í kristnum fræðum.
Var hann ódeigur að láta uppi álit sitt, ef honum fannst
eitthvað á bresta í þeim efnum, og ræddi um það bæði
við kennara og fræðslunefndir. Og svo vel fylgdi hann
þar eftir, að oftast mun hann hafa haft það fram, er hann
óskaði. Sjálfur var hann hinn ágætasti fræðari, skýr,
laginn og skemmtinn. Fræðsla hans undir fermingu var
lifandi og áhrifarík, svo að þeim, sem nutu hennar, mun
seint gleymast. Minningarnar frá þeim stundum eru okk-
ur fermingarbömum hans hlýjar og bjartar. Sjálfum hon-
um mun þá einnig hafa fundizt það hvað ánægjulegast
af öllum prestsstörfum sínum. Fermingarræður hans voru
þrungnar innileik og umhyggju, og fylgdi sá hugur hans
fermingarbörnum hans æ síðan, hvar sem þau fóm, enda
tengdist hann þeim órjúfandi tryggða- og vináttuböndum.