Kirkjuritið - 01.01.1949, Qupperneq 24

22
KIRKJURITIÐ
og hata það, sem þeir dáðu áður, en játa það, sem þeir
áður hötuðu. Slíks þekkjast mörg dæmi. Þannig er ástatt
um oss alla, kristna menn. Og vér erum margir. Það er
jafnvel sagt, að vér höfum lagt undir oss allt ríkið. Það
eru kristnir menn úti í sveitunum, í borgarvirkjunum og
úti um eyjar. Og það er kvartað um, að allir eigi á hættu
að geta snúizt til kristinnar trúar, karlar og konur, ungir
og gamlir, ríkir og fátækir, háir sem lágir. Hver er ástæð-
an fyrir þessu? Skyldi það ekki geta skeð, að eitthvað
sé þá varið í kristindóminn? Þessu er ekki svarað, því að
menn óttast rannsóknina. Menn vilja ekki þekkja kristin-
dóminn, af því að menn hata hann fyrirfram.
En nú kann að mega segja sem svo, að málefnið þurfi
ekki að vera gott, þó að margir aðhyllist það, því að
margir séu þeir, sem aðhyllist það, sem illt sé og heimsku-
legt. En þá ber þess að gæta, að hið raunverulega illa
blæs oss í brjóst ótta og blygðun. Þegar illir menn eru
gripnir í vömmunum, finna þeir til sektar sinnar, skelf-
ast, neita eða afsaka sig, og reyna á allan hátt að velta
af sér sökinni. Þannig er þessu ekki farið með kristna
menn. Þeir gleðjast, þegar þeir eru handteknir, þeir reyna
ekki að verja sig, þegar þeir eru ásakaðir, þeir játa sök
sína, að þeir séu kristnir. Og þegar þeir eru dæmdir, þakka
þeir dómurum sínum.
Látum svo heita, að vér séum miklir glæpamenn, en
hvers vegna er þá farið öðruvísi með okkur en aðra
glæpamenn? Þeir fá sjálfir að tala eftir vild og geta leigt
sér verjendur, og ekki er leyfilegt lögum samkvæmt, að
dæma nokkurn mann án yfirheyrzlu og varnar. En um
kristna menn er öðru máli að gegna. Það þykir bara
nóg, að þeir játi, að þeir séu kristnir. Þegar um er að
ræða morðingja, musterisræningja og upphlaupsmenn,
krefjist þér vitna, hversu oft, hvar og hvenær glæpurinn
hefir verið drýgður, og þér viljið vita um alla meðseka
í glæpnum. En þannig er ekki farið að við oss kristna
menn. Þér haldið því fram, að vér séum barnamorðingjar