Kirkjuritið - 01.01.1949, Síða 39

SÉRA ÞORVARÐUR ÞORVARÐSSON 37
fyrir og fylginn sér, karlmenni í lund, þýður og ástúð-
legur i umgengni, víðlesinn og fróður, og hafði ánægju
af að miðla öðrum bæði af þekking sinni og takmörk-
uðum ytri efnum. Hefi ég engan þekkt, sem mér hefir
rirzt jafn auðugur í fátækt sinni sem hann. Hann lét
basl og erfiðleika aldrei beygja sig, var jafnan höfðing-
legur og virðulegur í allri framkomu, en um leið svo hlýr
°g einlægur, að hann átti greiðan aðgang að hugum
manna, og ekki sízt æskunnar, sem elskaði hann og virti.
Manna fyrstur var hann ávallt til að rétta hjálparhönd,
Þar sem hann vissi að þörfin var, og var hann þá oft
ósmátækur sjálfur og laginn að fá aðra í lið með sér, ef
bess þurfti með. Hann hélt glöggum spurnum um líðan
sóknarbarna sinna og var fljótur að bregða við, ef hann
frétti um veikindi eða áföll á heimilum í sóknum sínum.
Hann var oft undrafljótt kominn að sjúkrabeðnum hug-
hreystandi og örvandi, enda var hann þar jafnan kær-
kominn gestur. Hafði hann mikla læknishæfileika, um-
hyggjusamur, hlýr og natinn við þá, sem sjúkir voru, og
sálurækt við sjúkrabeðinn kimni hann flestum betur.
öllum sjúkum fannst þá einnig birta yfir, er hann kom.
Sjálfan hafði hann í upphafi langað til að verða læknir,
og hann hafði ríka hneigð alla tíð til að stunda sjúka.
En það breytti engu um það, að hann unni starfi sínu
sem prestur af alhug og vildi hvergi láta á það falla.
Máske er læknishneigðin einnig mikilsverður þáttur í skap-
gerð og starfi góðs og farsæls prests.
öll prestsstörf fóru séra Þorvarði einkar vel úr hendi.
Hann var ræðumaður ágætur, talaði hreint og ramm-
íslenzkt mál og hafði næma tilfinningu fyrir því. Tæki-
færisræður hans ýmsar hittu svo vel mark, að menn
mundu innihald þeirra árum saman. Sem andlegur leið-
togi var hann víðsýnn og hleypidómalaus, sílesandi, leit-
andi og opinn fyrir nýjum sannindum og nýjum sjónar-
miðum.
Það var þá einnig ánægjulegt og auðgandi að ræða