Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 14

78
KIRKJURITIÐ
til Guðs ríkis. Og af móður vörum og föður var okkur
fyrst kennt það, sem hann hafði boðið, og að biðja hann
og föðurinn á himnum — já, biðja með bæninni hans.
Þannig barst til okkar sama kallið sem af vörum Jesú
til Filippusar: Fylg þú mér.
Bernskuárin liðu. Okkur var kennt meira og meira um
Jesú Krist, ævi hans og störf. Við lærðum orð hans. Við
sáum hann að vísu ekki með sama hætti og Filippus. En
við fengum að líta guðlegar myndir. Með þeim hætti sáum
við kærleiksverk hans og kraftaverk, heyrðum hann tala
líknarorð og huggunar, tókum undir játningu Péturs: Þú
ert Kristur, sonur hins lifanda Guðs. Hétum honum ævi-
tryggðum við fermingu okkar. Gengum að borði hans
eins og hinir tólf, þágum brauðið og vínið, er minnti okkur
á líkama hans og blóð, sem fyrir okkur væri gefið, og
gerðum þetta í hans minningu.
Já, við fengum jafnvel meira að sjá en Filippus hafði
enn séð við skilnaðarmáltíðina. Við horfðum á hetju Guðs
deyja á krossi. Við litum morgunroðann yfir gröf hans í
garði Jósefs frá Arímaþeu hinn fyrsta kristna páskadag
og sáum páskasólina renna upp og skrifa geislum sínum
um loft og láð og lög dýrðarkveðjuna frá Kristi sjálfum:
Ég lifi og þér munuð lifa.
En þrátt fyrir allt þetta hefir fylgd okkar við Krist
orðið grátlega aum. Hversu oft höfum við brugðizt hon-
um, hrasað, fallið? Hversu oft höfum við tekið stundar-
nautn og stundarhag fram yfir hann? Hversu oft hefir
hreinleikinn í lífi okkar, fegurðin og kærleikinn orðið að
lúta í lægra haldi? Og það, sem er ef til vill sárast af öllu:
Dáðlítil eða dáðlaus göngum við eins og í svefni og draumi
um leiðir þessa lífs um heilaga jörð, sem á í raun og
sannleika að verða Guðs rki. Vissuna vantar, festuna,
öryggið, grundvöll starfanna, þróttinn, kjarkinn, djörfung-
ina til að horfa glöð á viðfangsefni og ráðgátur lífs og
dauða. Ljósið í okkur hefir oft verið myrkur, tóm í hjart-
anu, þar sem Kristur skyldi vera.