Kirkjuritið - 01.04.1952, Síða 18

82
KIRKJURITIÐ
Enn eins og forðum grætur hann yfir þeim, sem þekkja
ekki sinn vitjunartíma:
Hví kallið þér mig herra, herra, og gjörið ekki það,
sem ég segi?
Að þekkja Krist er að þekkja velgjörðir hans, og að
veita honum viðtöku er að ganga honum þannig á hönd,
að við viljum af alhug halda brautina, sem hann benti
okkur á með kenningu sinni og lífi, og þiggja hjálp hans.
Þekkirðu Krist?
Viltu láta boðorð hans verða lögmál lífs þíns?
Sjá, hann stendur við dyrnar og knýr á.
Veit honum viðtöku.
Skilyrðislaust.
Drögum ekkert undan.
Þótt þú komir með krossinn þinn,
kom þú blessaður til mín inn.
Fagna eg þér fegins huga.
Upp frá þeirri stundu mun líf okkar verða allt annað.
Það var áður einhvem veginn gengið úr skorðum —
reikult eins og draumur. Nú verður það traust — vaka.
Við eignumst andlega undirstöðu að byggja á.
Við reynum það, sem Kristur kenndi:
Hver sem heyrir þessi orð mín og breytir eftir þeim
er líkur hyggnum manni, er byggði hús sitt á bjargi, og
steypiregn kom ofan, og beljandi lækir komu og stormar
blésu og skullu á því húsi, en það féll ekki, því að það
var grundvallað á bjargi.
Líf okkar verður bænarlíf.
Við vöknum til fyllra trúarsamfélags við Krist, og líf
okkar verður lærisveinsþjónusta við hann líkt og FilipP'
usar.
Þá munum við eins og hann eignast mátt til að fækka
tárum og bera þeim birtu, sem sitja í skugga og búa við
böl og harma.