Kirkjuritið - 01.04.1952, Síða 23

SÉRA HAUKUR GÍSLASON
87
stúdentafundum. En það var ekki aðeins hlustað á fyrir-
lestra. Sjálfsagt var talið að sækja vel kirkju. Oft var það
fastmælmn bundið, að Guðmundur Einarsson skyldi vekja
okkur Hauk að morgni sunnudagsins. Var svo haldið til
kirkju hvern sunnudag og oft gengið til altaris. Þetta voru
ógleymanlegar stundir. Paulli prédikaði í Frúarkirkju.
Ræður hans, trúarhitinn, fegurð málsins, tign þjónustunn-
ar. allt þetta benti á „gulleplin í hinum skrautlegu silfur-
skálum“. Oft var hlustað á Fenger í Hólmsins kirkju, þar
var hin einarða játning, kjarkmikill boðskapur hins trúaða
manns. Þá má ekki gleyma Steen í Andrésarkirkjunni,
Ussing í Valby, Ricard í K.F.U.M. o. fl. En sá prestur, sem
mótaði mest og bezt trúarlíf Hauks var Gad, sem prestur
var við Þrenningarkirkjuna
Góðir vinir voru í hópnum, Marius Th. Nielsen, er varð
mÓög merkur prestur í Khöfn, sonur hans er Chr. Wester-
gard-Nielsen, hinn dugmikli Islandsvinur, ennfremur Mari-
ós Hansen, sem enn er sóknarprestur í Khöfn og er hinn
mesti lærdómsmaður, og marga fleiri mætti telja.
Gott og gagnlegt er að eiga fagrar og heilagar æsku-
minningar, er hið fornhelga orð bjó í hjartanu: „Vináttan
er læknislyf lífsins." En vináttan var umvafin birtu trú-
arinnar og gleðinnar, sem trúnni fylgir. Hið fegursta,
Seni blasti við hugans sjón, var hið himneska ljós, sem
vermdi hjartað.
Embættisprófi lauk Haukur í janúar 1907. Kvöld eitt
vorum við inni á veitingahúsi einu og lásum blöðin. Benti
eS Hauk á auglýsingu, þar sem spurt var eftir manni, er
gmti tekið að sér kennslustörf í Nexö á Borgundarhólmi.
»Eg sæki um þessa stöðu," sagði Haukur. Hann sendi
Uíttsókn, og var honum starfið veitt. Nokkru síðar varð
ann kennari í Hellerup, en árið 1909 vígðist hann að-
stoðarprestur við Budolfi dómkirkju í Álaborg, en 1912
Varð hann sóknarprestur í Tvede-Linde nálægt Randers
a Jótlandi. Þar heimsóttum við hjónin æskuvin minn, sem