Kirkjuritið - 01.04.1952, Side 24

88
KIRKJURITIÐ
átti þar indælt heimili í sambúð við konu sína, frú önnu
Louise Weiss-Jörgensen frá Vejle á Jótlandi. Þar mátti
líta fagurt heimilislíf og blómlegt safnaðarstarf.
Á námsárum mínum dvaldi ég oft á Lálandi, og sá þann
stað, þar sem sr. Þorgeir Guðmundsson hafði verið prestur.
Heitir prestakallið Gloslunde-Græshage, og er ég fór þar
um, hafði ég yfir með sjálfum mér orð Jónasar Hallgríms-
sonar, er hann flutti síra Þorgeiri kveðju með kvæðinu:
„Nú er vetur úr bæ“. Þar segir svo:
Senn er Glólundur grænn,
senn er Grashagi vænn,
þar mun gaman að reika’ yfir engið.
Um þetta töluðum við síra Haukur, er fundum okkar bar
saman á danskri grund, þar sem enn í dag, eins og á dög-
um Jónasar, „ljósgul um mörk rennur lifandi kornstanga
móða“. 1 prestakalli síra Hauks mætti íslenzkur áhugi
dönskum dugnaði, og vináttubönd voru tengd. Hátíðlegt
var að fá að vera þar í sveitakirkjunni, er síra Haukur
messaði.
Nú varð mikil breyting á högum síra Hauks. Árið 1915
var hann kallaður til Brimarhólms kirkju (Holmens kirke),
og þar starfaði síra Haukur óslitið í 33 ár. Var hann þar
starfandi með próföstum kirkjunnar, Fenger, Hombeck
og Neiiendam og ýmsum öðrum prestum. Þótti það tíðind-
um sæta, að íslendingi væri falið prestsstarf við eina
hina veglegustu kirkju Kaupmannahafnar.
En það sást þegar, að síra Haukur rækti starfið með
hinni mestu alúð. Honum var það áhugamál að boða orð
Guðs samkvæmt hinni heilnæmu kenningu og þeirri trú,
sem bjó í hjarta hans. Boðskapurinn var einlægur og
hispurslaus. Síra Haukur var allur í starfi sínu, og átti
margar heilagar stundir í hinni fögru kirkju, er Kristján
fjórði hafði látið byggja. Það heyrðu menn brátt, að söng-
ur síra Hauks prýddi guðsþjónustuna, og því var svo oft