Kirkjuritið - 01.04.1952, Síða 40

104
KIRKJURITIÐ
staddur í musterinu í Jerúsalem, er hann sá „drottin sitj-
andi á háum og gnæfandi veldisstóli, og slóði skikkju hans
fyllti helgidóminn". — Hann sá himneskar verur og hann
heyrði rödd, sem sagði: „Hvern skal ég senda. Hver vill
vera erindreki vor“. — „Og Jesaja svaraði: „Hér er ég.
Send þú mig“.“ (Jes. 6). Svo áþreifanleg gat köllunin orð-
ið. Hún var augnablik helgað af himinsins náð. Grundvöll-
urinn að starfi spámannsins er lagður.
Jeremía, sem starfaði í Júdaríki á síðari hluta 7. aldar
og fram á 6. öld, fékk þá skipun í kölluninni, „að upp-
ræta og umtuma, eyða og rífa niður, byggja og gróður-
setja“.
En köllunin var aðeins upphafið. Guð sleppti spámann-
inum ekki upp frá því. „Þú tókst mig tökum og barst
hærra hlut“ (Jerm. 20. 7). Svo kemst Jeremía að orði á
einum stað,. Spámennirnir ráða hvorki orðum sínum né
gerðum. Þeir eru á valdi Guðs, honum háðir. — Þeir finna
til valds hans, þeir finna til máttar hans. Þeir reyna að
gera öðrum ijóst, hversu sú tilfinning er. „Hönd Guðs
kom yfir mig“. „Hönd Guðs hvíldi þungt á mér“. Svo
áþreifanleg var nálægð Guðs. — Enginn gat komizt hjá
að hlýða honum. „Hafi ljónið öskrað, — hver skyldi þá
ekki óttast? Hafi drottinn Guð talað, — hver skyldi þá
ekki spá? — Svo kemst Amos að orði (Amos 3,8), en
Jeremía lýsir hinu sama svo: „Hjartað í brjósti mér er
sundur-marið, öll bein mín skjálfa, — vegna Guðs (Jahve)
og vegna hans heilögu orða“ (Jer. 23. 9). „Og ef ég hugs-
aði: Ég skal ekki minnast hans og eigi tala framar í nafni
hans, þá var sem eldur brynni í hjarta mínu, er byrgður
væri inni í beinum mínum. Ég reyndi að þola það, en ég
gat það ekki“ (Jer. 20. 9). Guð réði lífi spámannanna og
ævikjörum.
Spámennirnir þekktu mátt Guðs. Þeir voru þess fuU*
vissir, að Guð hafði gefið þeim hlutdeild í mætti sínum-
Sá máttur var gefinn þeim með „guðs orðinu“, sem þeii'
áttu að flytja. Það orð hljómar ekki aðeins og heyrist.