Kirkjuritið - 01.12.1953, Qupperneq 6

m i n n i n cj ci r.
„Og í sömu svipan var meö englinum mikill fjöldt
liimneskra hersveita, sem lofuOu GuÖ.“
Lúk. 2, 13.
Jólin, jólin. Aðeins þetta eina orð, og andlit barnanna
ljóma af fögnuði. Jólin, jólin og minningarnar, björtustu,
hreinustu, fegurstu minningarnar svífa á ósýnilegum
vængjum fram í vitund eldra fólksins, feimnar og brosandi,
eins og lítil, ljósvængjuð engilbörn. Minningar frá bernsku-
árunum, eins og himneskar hersveitir. Minningar um
margra daga tilhlökkun. Daga, sem eru umvafðir heill-
andi ævintýraljóma. Minningar um lítil kertaljós, sem
þrátt fyrir smæð sína jafnast fyllilega við dýrðlegustu
ljósakrónu í konungshöll. Minningar um fáguð og prýdd
heimili, sem þrátt fyrir fátækt sina taka langt fram höll-
um auðmanna. Minningar um gjafir gefnar af fórnfúsu
hjarta og örlátri hönd, sem ef til vill eru ekki eyrisvirði
á mælikvarða heimsverðmæta, en eru þó dýrmætari öll-
um auðæfum. En ofar öllu í minningadýrð fullorðna fólks-
ins eru brosin hennar mömmu, jólasagan hennar, jóla'
gjafir hennar, orð hennar og yndisleikur, sem aðeins ei
hægt að sjá, en ekki segja frá. Já, þótt hún sé ef til viU
löngu horfin, bak við rökkurtjald dauðans, bros hennai
fölnuð, orð hennar hljóðnuð og gjafirnar horfnar jarðnesk-