Kirkjuritið - 01.12.1953, Qupperneq 23

SIGURGEIR SIGURÐSSON BISKUP
245
legasta, sem haldin hefir verið í Reykjavík. Um hundrað
prestar gengu hempuklæddir fyrir kistu biskups, og var
það fagur vottur um ástsældir hans.
Á. G.
Húskveðja.
Flutt að biskupssetrinu Gimli 21. október 1953
af séra Sveini Víking, biskupsritara.
„SíOan segir hann viO lœrisveinana: TaJciO saman
brauöabrotin, sem afgangs eru, til þess aö ekkert
fari til ónýtis. — Þeir söfnuöu þeim þá saman og
fyXltu tólf karfir.“ (Jóh. 6. 17—18).
Lærisveinunum fannst það ekki mundi vera ómaksins
vert, að safna saman brotunum. Þeir héldu, að öllu hlyti
að hafa verið lokið, og ekkert eftir skilið handa þeim til
þess að leita að og finna. En eftir boði meistara síns og
herra lögðu þeir þó af stað með sínar tómu karfir. En
sJá! Þeir komu aftur með karfimar sínar fullar.
Ég minni á þetta hér á þessari dapurlegu stund kveðju
°g saknaðar, þar sem svo mörg hjörtu bifast af þungum
harmi og trega. Ég minni á þetta hér, er þetta glæsilega
heimili er lostið hinu þyngsta höggi og drúpir í sorg við
hið sviplega og óvænta fráfall heimilisföðurins, biskups
íslands, herra Sigurgeirs Sigurðssonar, fráfalls, sem djúpt
hefir snortið alla hina íslenzku þjóð, en þó allra sárast
°S þyngst þá, sem stóðu honum næstir og unnu honum
heitast, eiginkonu, börn og aðra nánustu ástvini.
Þegar dauðinn lýstur hin þyngstu högg, þá finnst oss
sem vér séum öllu svipt og stöndum ein á bersvæði harms-
ins með tóma körfu í hendinni. En Guði sé lof, að enn