Kirkjuritið - 01.12.1953, Síða 32

254
KIRKJURITIÐ
Líkrœða.
Flutt í Dómkirkjiinni af séra Jóni Auðuns, dómprófasti.
Við líkbörur herra biskupsins yfir Islandi svífa mér
margar myndir fyrir sjónum. Ég man hann fyrst sem
fermingarföður og sóknarprest. Ég man hann síðast sem
biskup og vin.
Ég sé fyrir mér ungan prest, og nú er messudagurinn
hans úti í Bolungarvík, langa leið frá heimilinu hans á
Isafirði. Á Djúpinu byltist hrönn við hrönn, hrynjandi sjóir
með drifhvítu trafi banna veikum báti leiðina. En ungi
presturinn býr sig samt að heiman. Fótgangandi fer hann
fleiri klukkustunda gang yfir urðir og klungur, yfir svell-
bólgin björg, yfir ófærur og illræmdan veg. I kirkjuna sína
kemur hann á réttum tíma, og þessa ferð er hann búinn
að fara svo oft, að sóknarfólkið er hætt að undrast prest-
inn, sem lætur engar hættur tálma för sinni, þegar skyldan
býður að heilagt messuembætti skuli flutt. Löngu síðar
kom hann sem biskup á þessar slóðir, þegar hinn hættu-
legi vegur til Bolungarvíkur var opnaður, og vígði mikinn
steinkross, sem reistur hafði verið þar, sem hættan á veg-
inum er mest. Það biskupsverk vann hann með sérstakri
gleði, því að sjálfur var hann sannfærður um, að fyrir
kraft krossins hefði hann þrásinnis komið heill til byggða
úr þessum ferðum. Þegar ég skoða þessa mynd af herra
Sigurgeiri Sigurðssyni, sé ég fyrir mér karlmennið, full-
hugann, ég sé fyrir mér biskup, klerk og mann, sem var
postula Drottins að skapi, postulanum, sem reit: „Verið
ekki Mlfvolgir í áhuganum, verið brennandi í andanum
„Allt hjá yður sé í kœrleika gjört.“
,J5rennxmdi í andanum“, — ekkert lýsir honum betur,
því að aldrei gaf hann sér næði til að láta hjartað kólna.
Vér teljum æviár hans 63, en þó varð líf hans í rauninni
miklu lengra, svo miklu lengra sem líf hans var fyllra af