Kirkjuritið - 01.12.1953, Síða 35

SIGURGEIR SIGURÐSSON BISKUP
257
stað. Það er auðsætt, hvorum þessara manna herra Sigur-
geir líktist meir í biskupsdómi sínum. Sniðvegu hygg ég
að honum hafi ekki verið sýnt um að ganga, en drengi-
lega gekk hann beint að erfiðleikunum. Vitanlega urðu
margir erfiðleikarnir honum ofjarlar. Margar vonir hans
brugðust. Margt, sem hann vildi vinna, er óunnið enn.
Yfir líkbörum hans, eins og allra látinna hugsjónamanna,
svífa vonir, sem ekki fengu að rætast, vonir, sem verða
enn að bíða þess, að verða að veruleika. Enginn hugsjóna-
maður hlýtur þá hamingju, að sjá allt rætast, sem hann
dreymdi. Með kirkjuna og þjóna hennar vildi hann stefna
svo hátt, að ekki gat allt rætzt, sem hann þráði. Það varð
honum oft að harmi. ,,En bak við heilaga harma er him-
ininn alltaf blár,“ og hinn blái himinn bjartra vona gaf
honum alltaf nýjan eld, nýjan þrótt til þeirrar baráttu,
sem entist honum fram á hinztu stund.
Menn voru honum engan veginn ævinlega sammála um
allt í biskupsstjórn hans. Jafnvel ekki vinir hans. Til þess
var hann of djarfur og stundum of berorður. Ef hann
hefði kunnað snigvegu herra Jörundar á Hólum og viljað
ganga þá, hefði margt orðið honum mýkra undir fæti. En
skapgerð hans var önnur. Hann var alla ævi ungi prestur-
inn, sem lagði fótgangandi á ófæruveginn út til Bolungar-
víkur og lítt tjáði að letja.
Hann var allra manna ljúfastur í umgengni við vini
sína og sýndi oftast fágætan hæfileika til að umgangast
hina ólíkustu menn. Um það bera vott þær stórmiklu
vinsældir, er hann aflaði sér á hinum mörgu yfirreiðum
sínum, vísitazíum, um prófastsdæmin, en þær rækti hann
af svo mikilli kostgæfni, að hann var nú langt kominn
með að vísitera landið allt. En jafnhliða þeirri ljúfmennsku,
sem hann hlaut ástsældir sínar af, var hann ósveigjanlegur
um allt, sem hann taldi máli skipta, og gat verið svo ein-
ráður, að vinum hans þótti nóg um. En árekstrarnir komu
oftast til af því, að hann elskaði dýpri og helgari ræktar-
elsku en aðrir menn málefnið, sem honum var hjartfólgn-
1B