Kirkjuritið - 01.12.1953, Qupperneq 41

SIGURGEIR SIGURÐSSON BISKUP
263
Frelsarans, um að týna lífi sínu — og finna það. Hvílíkt
þakkarefni er það!
En meir en öll störf þiskups viljum vér þakka það, er
hann sjálfur var oss: Einarður, djarfur, heilhuga, góð-
hjartaður, ástúðlegur og barnslega hrifinn og glaður —
lærisveinn Krists, sem ekki deyr, eins og komizt er að orði
í Jóhannesarguðspjalli um lærisveininn elskaða. Já, hversu
margt er það í Heilagri Ritningu, sem mun minna oss á
hann:
Biskupsvígslutexti hans, er hér var lesinn áðan:
„Vísa mér vegu þína, Drottinn, kenn mér stigu þína.
Lát mig ganga í sannleika þínum og kenn mér, því að þú
ert Guð hjálpræðis míns, á þig vona ég liðlangan daginn.“
Eða orðin:
„Til er sá vinur, sem er tryggari en bróðir.“
Eða:
„Verið í bróðurkærleikanum ástúðlegir hver við annan
.... verið ekki hálfvolgir í áhuganum, verið brennandi
í andanum. Þjónið Drottni; verið glaðir í voninni . .. stað-
fastir í bæninni . . . stundið gestrisni.“
Eða áminningin um Guðs ríkis starfið, sem lýsir hon-
um bezt:
„Ver allur í þessu.“
Já, vér þökkum, hver hann var.
En í dýpstum skilningi þökkum vér það allt ekki hon-
um, heldur Guði, sem gaf. Frá honum er það komið og
nú horfið aftur til upphafs síns.
Ó, blessuð stund, er burtu þokan líður — er fundir
verða á feginsdegi og vér fáum aftur að sjá vorn hjartans
vin. Þá munum vér einnig minnast þessa dags og fagna,
að sársauki hans er liðinn hjá.
Vér þökkum þér, biskup, Sigurgeir Sigurðsson, en fyrst
og síðast, síðast og fyrst þökkum vér Guði fyrir þig.
Vér kveðjum þig með fyrirbæn fyrir sjálfum þér og
ávexti alls góðs, er þú sáðir. Verði sá ávöxtur á komandi