Kirkjuritið - 01.12.1953, Síða 46

268
KIRKJURITIÐ
legra vinsælda í söfnuði sínum. Glæsimennska hans, alúð
og ljúfmennska við hvern sem var snart hjörtun og hreif
hugi manna. En samt urðu menn að koma á heimili pró-
fastshjónanna á ísafirði til þess að skilja til fulls orsakir
þeirra ástsælda, er þau nutu þar. Á heimili þeirra séra
Sigurgeirs og frú Guðrúnar Pétursdóttur lék um mann
sú hlýja, vinsemd og gestrisni, sem seint mun gleymast
þeim, er þangað komu. Það hefir verið sagt, að biskups-
heimilið í Reykjavík, heimili þeirra hjóna, hafi verið gest-
risnasta heimili landsins. Þótt húsakynnin væru risminni
á prófastsheimilinu á Isafirði, þá var hjartahlýjan, ein-
lægnin og ástúðin hin sama.
Árið 1928 stofnaði séra Sigurgeir, ásamt allmörgum
Vestfjarðaprestum, Prestafélag Vestfjarða. Var hann lífið
og sálin í þeim félagsskap og formaður hans frá stofnun
og þar til hann tók við biskupsembætti árið 1939. Gat eng-
um, er kynntist forystu hans þar, dulizt, hve vel hann
var til foringja fallinn og hve áhugi hans var einlægur
og brennandi, að félagið gleymdi aldrei því höfuðmark-
miði sínu að styðja hvert það málefni, sem hinni íslenzku
kirkju mætti verða til vegs og eflingar. Prestafélag Vest-
fjarða mun ávallt minnast stofnanda síns og brautryðj-
anda með kærleika, virðingu og þakklæti.
Það duldist engum, sem þekkti séra Sigurgeir, að hann
var mikill baráttumaður, bæði í sókn og vörn, fyrir mál-
efni hinnar íslenzku kirkju. Hann var manna gleggstur
að finna samherja og samstarfsmenn, enda bjó hann yfir
óvenjulegri mannþekkingu og sálrænni skyggni. Þeir eigin-
leikar reyndust honum hamingjudrjúgir við lausn margra
þeirra mála, er honum auðnaðist að bera fram til sigurs,
til heilla fyrir kirkjuna og kristilegt starf. Séra Sigurgeir
var einn þeirra manna, sem alltaf var að vaxa og þrosk-
ast að vizku, þreki og skörungsskap. Hann óx við hvern
þann vanda, hvert það verkefni, sem hin íslenzka kirkja
fól honum að leysa. Fyrir hana var engin fórn of dýr,
engin þraut of þung. — Kirkja Drottins Jesú var honum