Kirkjuritið - 01.12.1953, Side 61

<
póótunnn llmdi.
Það var á öndverðu hausti, að klerkur nokkur vildi
syngja messu í yztu byggð síns víðlenda prestakalls. Þessi
byggð var aðskilin frá öðrum hluta sóknarinnar, þar sem
kirkjan stóð, af 10 km löngu bjargi, en 40 km voru þangað
frá prestssetrinu. Prestur fór þangað úteftir þrisvar til
fjórum sinnum á ári og messaði í skólahúsi. Þar eð hann
vildi vera fljótur í ferðum, sammæltist hann fólki, er ætl-
aði þangað á kvenfélagssamkomu á laugardagskvöldi.
Þótt úti væri myrkt til jarðar og regn af himni streymdi
ofan, var glatt á hjalla í bílnum, var þar þó eigi ungt
fólk, heldur aldurhnigið, er fór jafnan einu sinni á ári til
að sjá æskustöðvar sínar og njóta dansgleðinnar eins og
þá það var ungt. Því brá nú eigi við þessa leið, oft hafði
það farið hana fótgangandi í kulda og hríðum.
Kona nokkur fór þá þessa leið fótgangandi í kaupstað-
inn, 25 km, og heim aftur að kveldi með þunga byrði á
baki og dansaði síðan alla nóttina.
Gömlu konurnar sungu falleg og gömul lög á leiðinni,
svo að klerkur hreifst af, og var hann þó eigi söngvinn.
Þegar komið var niður að víkinni, var gengið niður á nes-
ið. Þar stóð barnaskólinn. Hófst nú dans og böggla-uppboð.
Þar eð klerkur var enginn dansmaður, þá hvarf hann
frá gleðinni og reikaði norður á nesið. — Hér hafði eigi
fyrir ýkja löngu verið nokkur byggð, blómlegt fiskiver,
einkum að sumarlagi. Nú var þessi byggð komin í eyði,