Kirkjuritið - 01.12.1953, Síða 62

284
KIRKJURITIÐ
nema sveitabýli, er lágu nokkuð fjarri. Eina nýsköpunin
var þar einn af stærstu vitum landsins, er sendi geisla
sína út á hið víða haf, auk þess voru þar leifar gamla
tímans, hrörlegur bær, en þar brann nú ljós við Ijóra.
En oft bar svo við, er komið var niður á nesið, er sólfar
var mikið og ekkert rauf kyrrð náttúrunnar nema öldu-
gjálfrið við stuðlabergið og æðurinn kvakandi á sjónum,
að það gat að líta mann, er annað tveggja sat undir kofa-
veggnum eða fikraði sig eftir strengdum kaðli um græna
grund milli kofans og skólans. Hann spurði þá: „Hver er
þar?“ því að blindur var hann, og mátti eigi sjá fegurð
sævarins né hin tignarlegu Strandafjöll vestur í blámóð-
unni. Hann var síðasti búinn þar á nesinu. Þótt aðrir færu,
sat hann um kyrrt.
Klerkur skundaði nú á fund þessa vinar síns. Hljóðlega
ýtti hann á bæjardyrnar, því að rennilóð þungt hékk við
dyrustaf. Hann paufaðist nú eftir göngunum, og gætti þess
að reka sig eigi á olíufat, er þar var. Hann reif nú upp
hurðina á baðstofunni og leit inn. Ljós brann á tíu línu
lampa. I rúmi sínu lá öldungurinn alklæddur.
„Hver er þar?“ spurði hann.
Klerkur sagði til sín.
„Er það blessaður presturinn," mælti gamalmennið og
reis upp við dogg. „Set þig niður, seg mér tíðindi, hér er
í nefið, drengur minn.“
Þegar klerkur hafði leyst frá skjóðunni, þá sveigði hann
talið að því, sem raunar var erindi hans. Því að vinur
hans vildi eigi þekkjast góðra manna ráð og taka vist á
góðum bæ, þar sem margt væri um manninn. En þar var
komið við viðkvæma strengi hjá öldungnum, honum vökn-
aði um augu, hinn glaðlegi blær, er verið hafði yfir sam-
talinu, hvarf:
„Ævi mín hefir verið hrakningur frá upphafi til þessa
dags, einn hefi ég farið og einn vil ég lifa. Þú veizt, að er
ég var ungur að árum, drukknaði faðir minn á útveg
frænda þíns, þá tók hann systur mína og ól upp með