Kirkjuritið - 01.12.1953, Qupperneq 63

PÓSTURINN BLINDI
285
prýði, en ég lenti á hrakhólum víða og átti misjafna ævi.
Víða fór ég fulltíða og margt lagði ég á gjörva hönd, var
bóndi norður í firði, bjó þar með konu minni, þar önd-
uðust börn okkar, — þar sem þau eru grafin, vil ég líka
liggja. Ég var ökumaður á Suðurlandi, sat síðan tvö ár
á höfuðbóli einu, fór þá norður, gjörðist veitingasali í
allstóru húsi, sem nú er sýslumannssetur, ferðaðist um
og seldi gullstáss og ýmsan varning, síðan settist ég hér
að, gerði út og varð svo póstur að lokum um 20 ár. Það
starf átti vel við mig, þessi sífelldu ferðalög. í fögru
veðri er oft dásamlegt hér á Björgum, ekkert rauf þögn-
ina nema fuglinn í klettunum og afréttarærnar í heiðinni
með jarmi sínum. En vetrarferðirnar voru oft erfiðar,
vegleysa um kirkjugötur og troðningar á bjargbrúninni.
Það var ekki eins skemmtilegt í stórhríðunum. Sjónin þoldi
eigi hríðarnar, en það sem barg mér síðustu árin var
ratvísi Grána míns, og viturleiki hundsins, hans Móra. En
elli beygir alla, ég mátti gefa upp ferðimar og setjast hér
í helgan stein. Kona mín reyndist mér tryggur förunautur.
Hún yfirgaf mig eigi fyrr en hún varð veik og var flutt
burtu, síðan hefir hún verið á góðum bæ, eins og þú veizt.
Aðalánægja mín er útvarpið með messum sínum og ýms-
um fróðleik. Sá, sem er einmana í æsku, verður það í
skóla lífsins. Það voru ekki skólarnir í gamla daga né
gert mikið fyrir þá munaðarlausu. Mig minnir, að ferm-
ingargjöf mín væri að bera rúgmjöls slatta úr kaupstaðn-
um. — En var hún annars eigi, frænka mín, fermd í vor
suður í Vík?“ Klerkur játaði því. öldungurinn hneppti frá
sér vestinu og tók undan skyrtunni af brjósti sér veski,
er hékk um háls honum í bandi. — ,,Hér eru hundrað
krónur handa henni. Er þetta ekki hundrað króna seðill?
Þú færir henni þetta frá mér.“
Vakan var orðin löng. Klerkur kvaddi og hélt til gleð-
innar. Þar var allt í fullum gangi.
Kl. 6 að morgni var samkomunni slitið, sumir héldu af
stað inn í kaupstað, en aðrir gengu til náða á sveitabæjum.