Kirkjuritið - 01.12.1953, Síða 66

Hugleiðingar eftir jarðarför.
Ég var nýlega við jarðarför, hátíðlega og virðulega.
Hljómlistin og samúðarræða prestsins hafði mýkt sorgar-
sárin og lyft hugunum til hæða í leit að huggun og trausti
í lífi og dauða.
Fyrsta versið af sígilda sálminum okkar: „Allt eins og
blómstrið eina“ hafði hljómað, presturinn hafði lesið helgi-
siðaorðin yfir kistunni og orpið hana moldu, og þá að
síðustu hljómaði í kirkjunni seinasta vers sálmsins helga,
er endar svona:
Dauði ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristi krafti’ eg segi:
Kom þú sæll, þegar þú vilt.
Hvað hafði skeð? Það, sem í raun og veru hafði skeð,
var, að kveðjuathöfnin í kirkjugarðinum var flutt inn fyrir
veggi og vébönd kirkjunnar, og síðasta kveðjustund við
jarðneskar leifar ástvinar virtist samkvæmt þessum helgi-
sið eiga að vera liðin hjá.
Er þetta ekki breyting, þáttaskipti, sem við Reykvík-
ingar ættum að taka upp og styðja?
Löngu jarðarfarargöngurnar upp í kirkjugarð og bíl-
ferðirnar í Fossvogskirkjugarð, frá kirkjum í Reykjavík,
ættu að geta farið að hverfa, og eru líka að byrja að líða
hjá.
Þær ættu að fara að kveðja göngurnar með sínum
raunablæ og tómleika og vonleysisstundirnar í kirkjugarð-
inum, þax sem meir ríkti myrkur grafarinnar en ljósið
og vonin, sem tendraðist í kirkjunni við minningarræðu
og bænir prestsins, andlegan sálmasöng og hljómlist.