Kirkjuritið - 01.02.1956, Qupperneq 6

Boðsftapur Mrbjunnar
Þegar um það er rætt, hvernig kirkjan eigi á þessum hættu-
tímum að boða fagnaðarerindi Jesú Krists og siðakenningu, kem-
ur mér í hug gata ein í snarbrattri hlíð meðfram sjónum. Hið
neðra eru klettar, sem brimlöðrið skellur á. Þar sem hættuleg-
ust bugða er á veginum við lítið gildrag, hefir kirkjan reist tré-
kross. Hann hefir verið endurnýjaður aftur og aftur um liðnar
aldir og jafnan rist á hann sama letrið: Þú, sem gengur fram hjá
mynd Krists, skalt falla fram og biðjast fyrir.
Mér virðist göngu mannkynsins á síðari árum farið líkt sem
hún væri á heljar þremi. Ofboðsleg slys og tjón, þyngri en tárum
taki, hafa að höndum borið, og vetnissprengjan ógnar með hruni
og tortímingu. Eina vonin um líf og björgun er sú, að kirkjan
haldi hátt á lofti fyrir augum mannkynsins mynd Jesú Krists,
þannig, að mennirnir snúi sér til hans og trúi á hann sem frels-
ara sinn og son Guðs. Kristur verður sjálfur að veita hjálpina.
Menn gjöra stundum greinarmun á fagnaðarerindinu, sem
Jesús flutti, og fagnaðarerindinu um hann. En í dýpstum skilningi
er hvort tveggja liið sama. Jesús er sjálfur lifandi fagnaðarer-
indið, sem hann flutti.
Því má kirkjan aldrei gleyma í boðskap sínum, því að mestu
varðar að fagnaðarerindið renni upp eins og sólin í ljóma, mætti
og dýrð.
Kirkjan á að boða á vorum dögum fagnaðarerindið með þeim
hætti, að það sé í raun og veru fagnaðarerindi. Það má ekki slá
á það fölva, eins og oft hefir verið gjört. Það á að vera hreinn
og sannur boðskapur gleðinnar, ekki óttans, kvíðans, né áhyggn-
anna. Og boðskapur gleðinnar nýtur sín þá fyrst til fulls, er hann
leggur annars vegar áherzlu á óendanlegan föðurkærleika Guðs
og hins vegar eilíft gildi manns-sálarinnar.