Kirkjuritið - 01.02.1956, Page 10

56
KIRKJUBITIÐ
á friði á jörð. Jafnvel á trúboðsakrinum hefir fjandskapur átt
sér stað með trúflokkum kirkjunnar, og innan vorrar evangelisk-
lútersku kirkju eru einnig ýfingar og flokkadrættir, og bræður
berjast. Að vísu eru reistar miklar vonir á alkirkjuhreyfingunni
og starfi hennar að sameiningu kirkjudeildanna í heiminum, —
að þær standi saman og vaxi saman — en kaþólsku kirkjuna
vantar þó enn í samtökin. Og hinar kirkjudeildirnar leggja, að
minni hyggju, mikils til of þunga áherzlu á ýtarlega játningu,
sameiginlega og snjalla, hnitmiðaða trúfræði, sem allir geti fylkt
sér um, og jafnvel á þinginu í Evanston í fyrra sumar voru menn
ekki komnir svo langt, að þeir gætu allir gengið saman til altaris.
Vér verðum vel að muna, að frelsari vor mælti: Allir eiga þeir
að vera eitt, en aldrei: Allir eiga þeir að vera eins. Svo mikil er
að vilja föður vors og skapara auðlegð veraldar og margbreytni,
að ekki eru eins tvö blóm eða tvö tré, hvað þá tveir menn. Með
þeim hætti, að allir verði eins, verður aldrei sameinazt um sama
hirði: Jesú Krist, son Guðs, bróður og frelsara mannanna. í skiln-
ingi á þessu á að boða einingu kirkjunnar og allt líf kirkjunnar
þroskast og mótast að boði Jesú. Þá mun kirkjan eignast, eins og
stendur í Davíðssálmum, afl til þess að stöðva styrjaldir til endi-
marka jarðar, brjóta bogann, slá af oddinn og frelsi í Jesú nafni
mannkynið af heljar þremi. í krafti Krists á kirkjan að boða frið á
jörðu og fóma öllu, til þess að friður verði. Það má kosta svo
mikið sem vera skal. Já, ef til vill verður kirkjan að gjörast aftur
píslarvættiskirkja. En undir merki Krists mun mannkynið geta
haldið brautina hættulegu í áttina til sigurs: Guðs ríkis á jörðu.
Tíminn er fullnaður og guðsríki er nálægt; gjörið iðrun og
trúið fagnaðarboðskapnum. Þannig hóf Jesús prédikun sína í
Galíeu. Sami boðskapur ætti einnig nú að hljóma frá kirkjunni
til alls mannkynsins, frá strönd til strandar og land úr landi.
Já, hann hljómar nú þegar.
í því sambandi hlýt ég að geta „Hervæðingarinnar siðferði-
legu“, sem áður var nefnd Oxfordhreyfing. Arum saman hefi ég
gagnrýnt hana, talið áróður hennar barnslega einfeldnislegan og
stórorðan, eins og banka, sem gæti ekki innleyst ávísanir sínar
með gulli. En nú sé ég, að tortryggni mín hefir verið helzt til