Kirkjuritið - 01.02.1956, Síða 30

„diirkian órnar öll“
Útvarpshlustendur Þegar óperur, sinfóníur, aríur eða önnur
og æðri tónlist. lík tónverk ber á góma í viðræðum meðal
flestra útvarpshlustenda, er ekki laust við
talsverða vandlætingu, svo að ekki sé sagt meira. Flestum er
að einhverju leyti kunn slík tónlist einvörðungu frá útvarpi, og
fjölmargir þekkja aðeins heitin á þessum tegundum tónverka,
því að ekki hlusta þeir á verkin sjálf. Það lætur nærri, að sumir
hafi ofnæmi fyrir slíkum tónverkum! En sérhverju tónverki er
ætlað að túlka eitthvert efni, eitthvert atvik, sögu, ævintýri, lýsa
í tónum fagurri mynd o. s. frv. En nú er það einmitt svo, að
fjölmargir telja sig ekki færa um að skilja þessa túlkun tónanna.
Þeir telja jafnvel, að slíkri túlkun sé likt farið og franska væri
túlkuð á latínu, en ekki á íslenzku.
Tónlist í útvarpi er að sjálfsögðu ábótavant, þar sem flytj-
endur hennar eru aðeins heyranlegir, en ekki sýnilegir. Og auk
þess er hljóðneminn ekki svo fullkominn, að stórt og veigamikið
tónverk fái til fulls notið sín. Þetta hafa tónlistarmenn gert sér
ljóst fyrir löngu. Til þess að bæta nokkuð úr einhæfni tónlistar-
flutningsins og gefa almenningi kost á því að sjá tónlistarmenn
flytja list sína, réðist íslenzka útvarpið í það á s. I. hausti, að
senda nokkra kunna listamenn sína „út til fólksins". Varð sú
nýbreytni árangursrík, fór jafnvel fram úr öllum vonum.
Kunnir menn halda Til Vestfjarða voru sendir þrír kunnir tón-
kirkjutónleika. listarmenn: Dr. Páll ísólfsson organleik-
ari, Guðmundur Jónsson óperusöngvari
og Björn Ólafsson fiðluleikari. Þessir þremenningar héldu sína
fyrstu hljómleika á ferð sinni í Patreksfjarðarkirkju 15. sept. s.
1. Að kvöldi næsta dags, miðvikudagsins 16. sept., héldu þeir