Kirkjuritið - 01.01.1959, Blaðsíða 8

2
KIRKJURITIÐ
bendir fram, hann sem dáinn er, og meira en það, er upp-
risinn frá dauðum, hann sem er við hægri hönd Guðs,
hann sem einnig biður fyrir oss, hann, sem mennirnir hafa
ekki séð, en elska þó, hann, sem þeir hafa ekki fyrir aug-
um, en trúa samt á, hann, sem fær hjörtun til að brenna
og hvorttveggja er hrópað til: ,,Far frá mér, herra, því að
ég er maður syndugur". og: „Herra, til hvers ættum vér
að fara? Þú hefir orð eilífs nífs, og vér höfum trúað og vit-
um, hver þú ert: Hinn heilagi Guðs“. Hann býður oss að
sækja fram jafnt þjóðum heims sem einstaklingum yfir
brúna, en reisa oss ekki fastan bústað á henni.
Um 19 aldir hefir mannkyninu verið flutt fagnaðar-
erindi hans:
Allt er frá Guði, fyrir hann og til hans. Gjörvallt mann-
kynið er ein fjölskylda, sem á Guð að föður, og hver
mannssál er meira virði en öll dýrð hins ytra sýnilega
heims. Það er frá kærleik runnið og til kærleiks skal það
aftur hverfa.
Halt öruggt mannkyn áfram þinni ferð,
því eilíft líf í hjartanu þú berð.
En í stað þess að keppa fram í krafti kenningar hans
hefir mannkynið breytt gegn varnaðarorðum hans.
Ein þjóðin af annarri hefir ruðzt fram til þess að reisa
sér fastan bústað á brúnni, grundvallaðan á sjálfselsku
og þeim unaði, sem mölur og ryð grandar og er valtastur
vina. Ríki þessa heims hafa risið hvert af öðru, rakað að
sér jarðargæðum, eignum og völdum, lagt undir sig lönd
og þjóðir, gnæft drembilega um skeið og tignað skepnuna
í stað skaparans, en síðan aftur hrunið í rúst. Og svo er
það enn í dag. Engin kynslóð hefir séð það skýrar en vor,
sem lifað hefir tvær heimsstyrjaldir og eftir það hið kalda
stríð tortryggni og haturs og horft á steypiregnið koma
og beljandi læki og storma blása og skella á húsinu og
það falla og fall þess verða mikið. Véla„menningunni“
hefir gleymzt mannssálin sjálf, gildi hennar og frelsi —
og þroski hennar orðið langt á eftir. Einhliða tækniþróun