Kirkjuritið - 01.01.1959, Blaðsíða 10

4
KIRKJURITIÐ
Kristur sjálfur stendur nú við dyr nýja ársins og bendir
þjóð vorri að sækja fram í sínu nafni að æðra marki,
sem ber við himin.
Hann býður enn í dag oss hið sama sem í öndverðu
sinni kynslóð: Takið sinnaskiptum og trúið á fagnaðar-
boðskapinn.
Og svar vort á að verða það af allri sál, er vér munum
syngja innan lítillar stundar:
Ó, Guð vors lands, ó, lands vors Guð,
vér lifum sem blaktandi, blaktandi strá;
vér deyjum, ef þú ert ei ljós það og líf,
sem að lyftir oss duftinu frá......
:/: íslands þúsund ár :/:
verði gróandi þjóðlíf með þverrandi tár,
sem þroskast á guðsríkis braut.
En hvernig má það verða?
Hvemig getur slík þjóðarvakning orðið í raun og sann-
leika?
Fyrst svo, að hver, sem hennar beiðist, biðji þess, að
hún megi verða í hans eigin hjarta.
En jafnframt er þörf öflugra samtaka um þjóðaruppeldið
— uppeldi æskulýðsins til kristinnar trúar og siðgæðis.
Því að kristindómurinn berst ekki eins og dautt erfðagóss
frá einni kynslóð til annarrar, heldur þarf kristnin ávallt
að nema land með hverri nýrri kynslóð. Og um það land-
nám verður að fara eldi hans, sem lætur hjörtun brenna
í návist sinni.
Ég óttast það, að slaknað hafi á þjóðaruppeldinu að
þessu leyti. Það hefir myndazt tóm í þjóðarsálinni, er fyll-
ast þarf kristnu trúarlífi.
Vér verðum að sameinast hin eldri til verndar og styrkt-
ar æskunni, sem á að erfa landið, leiða hana með lífi og
starfi til hans, er bendir oss að sækja fram hærra og
hærra. Hvorki heimili, skóli né kirkja má láta sinn hlut
eftir liggja. Samstarf þessara þriggja aðila er brýnust
nauðsyn. Þá nægir, því að við gott uppeldi barna er einn-