Kirkjuritið - 01.01.1959, Blaðsíða 13

KIRIÍJURITIÐ
7
Sá arfur mun duga til fullorðinsáranna og stofnunar nýj-
um heimilum.
Þá mun þjóðin í heild finna sjálfa sig og það sannast, að
fyrir andans framför eina
fólksins hönd er sterk.
Þá mun þjóðin keppa fram að vilja hans, sem er vegur-
inn, sannleikurinn og lífið. Þá verða komandi ár oss gæfu-
ár og blessunar. Þá verður þjóðin Guðs þjóð.
*
En Jesús segir þessi orð einnig við oss hvert um sig,
alveg eins og lærisveinana forðum: Veröldin er brú, far
yfir hana, en reis þér ekki bústað á henni.
Þetta er heilræðið, sem hann gefur oss á morgni nýja
ársins.
Fer yður ekki líkt og mér, er þér lítið til baka? Finnst
yður ekki lífið hafa verið ferð? Margt hefir þar verið
veikt og mjög ófullkomið. En þegar vér lítum yfir þær
stundir, sem hugur vor hefir komizt hæst og vér fundið
það, sem vér eigum sannast og bezt — þegar vér höfum
virt það fyrir oss, sem vér getum talið hæstu tindana í
lífi voru, þá er oss unnt að sjá, að línan milli þeirra, ofar
jafnsléttu daglega lífsins, bendir í himininn. Vegferðin
yfir brúna beinist að öðru og æðra lífi. Og hvort sem
langt er eftir hennar eða skammt hér á jörð, þá reisum
oss ekki bústað á brúnni. Leggjum aldrei allan hug við
erfiði, umsvif eða stundargæði þessa lífs, heldur það, er
auðgar, göfgar og eflir andann. Það er eilíf eign vor.
Þetta líf er aðeins undirbúningur undir annað æðra,
líkt og einn bekkur í eilífum skóla tilverunnar. Sumir ætla
að vísu, að við þá lífsskoðun verði dregið úr framkvæmd-
um þessa lífs, en það er misskilningur. Við hana á jarð-
lífið að verða heilagt og hvert starf þess með einhverjum
hætti fá eilífðargildi. En jafnvel fyrir þetta líf eru þeir
dánir, sem ekki trúa á annað. Burt með bölsýni og ör-
vænting um framtíð mannkynsins, sem lamar hug og hönd