Kirkjuritið - 01.01.1959, Blaðsíða 27

KIRKJURITIÐ
21
átt og hafa komið að nokkru gagni. En þeir hafa ekki enn náð
tilætluðum árangri. Þurfa sennilega að breytast eitthvað að
formi og fá ákveðnara mark. Það þarf að athugast. Hinu má
heldur ekki gleyma, að meðan kirkjusóknin er jafn lítil og
raun ber vitni, verður að ná til almennings með prentuðu máli.
Þar eru sértrúarflokkarnir margir ólíkt duglegri en þjóðkirkjan.
í einu orði sagt, vér erum stríðandi kirkja, sem hvorki má
hopa né standa í stað, heldur verður að sækja á. Það er ekki
of sagt.
Tvennt ólíkt.
Sú frétt barst fyrir jólin, að Jóhannes páfi 23. hefði flutt út-
varpsboðskap sinn, og talað í silfurhljóönema. Ég hrökk við,
er ég heyrði þetta. Það snart mig óneitanlega sem eitthvað
ókristilegt, og því verður ekki neitað, að manni gæti ekki fund-
izt koma til mála, að Kristur viðhefði slíkt tildur, ef hann birt-
ist í dag. Með pelli sínu og purpura, auði sínum og alls konar
tignum, veraldlegu valdabraski og öllu þar fram eftir götunum
hefir kaþólska kirkjan um aldirnar unnið kristninni geysilegt
tjón og líka spillt fyrir sjálfri sér. Ósigur hennar hér á landi
átti flestar rætur til þess að rekja. Hún hafði misbeitt áhrifum
sínum og valdi, rakað saman fé og beitt margs konar kúgun.
Sannleikurinn er jafnan sagna beztur. Og hvenær sem einhver
kirkja, hvað sem hún kallast, tekur upp það versta í fari Farí-
seanna, rakar saman fé, gerist drambsöm, sækist eftir verald-
legu valdi, er málsvari kúgara og ranglætismanna, stendur gegn
sannleiksleit, hindrar framfarir eða annað þessu líkt, þá vinn-
ur hún gegn Kristi, og sjálfri sér til óhelgis.
En það er um allar kirkjur eins og einstaklinginn. Enginn
er algóður, alfullkominn, og stundum eru þeir, sem stærsta hafa
ágallana, líka mestir og beztir í aðra röndina. Það var að vissu
leyti svo um Pétur postula, eins og kunnugt er. Og svo virðist
einnig vera um þá kirkju, sem telur sig sérstakan arftaka hans.
Önnur tíðindi bárust líka af nýja páfanum. Hann kom í sjúkra-
hús og vitjaði fanga um jólin. Rakti þannig spor heilags Franz,
sem ekki átti föt til skiptanna né skó á fæturna, en var kennd-
ur við ljósið sakir mannkærleika síns, göfgi og lítillætis. Hann
og aðrir postullegir menn hafa alltaf verið burðarsúlur kaþólsku
kirkjunnar. Og ég get ekki neitað því, að mér virðist, að sú