Kirkjuritið - 01.01.1959, Blaðsíða 9

KIRKJURITIÐ
3
er metin mest, og henni fleygir fram, en hættan vofir
yfir, að samvizka og sannfæring verði hungurmorða. Og
nú er svo komið, að mannkynið stendur á öndinni af ótta
við eigið hrun — að það taki sér sjálft sína eigin gröf og
líði undir lok.
En hvað um vora litlu þjóð?
Höfum vér sótt fram yfir brúna samkvæmt boði Krists,
eða höfum vér metið meira að reisa á henni fastan bústað
heimslundar og efnishyggju?
Höfum vér gengið til góðs
götuna fram eftir veg?
Vissulega er saga þjóðar vorrar mikil orðin, saga sigra
og ósigra, sólskinsbletta í heiði og svartra helskýja.
En þess er ekki að dyljast, að hún hefir áður fyrr orð-
ið fyrir voðalegu hruni af völdum ofstopa og eigingirni,
skammsýni og villu, og glatað frelsi sinu og sjálfstæði.
Og nú loks, þegar það er aftur fengið og ytri velmegun og
lifsþægindi meiri en nokkru sinni áður, þá er hún í háska
stödd sökum of lítillar trúar og siðgæðisskorts. Henni
hefir gleymzt, að veröldin er aðeins brú, sem á að fara
yfir. Hún vill reisa bústað á henni. Þessa heims gæði eru
henni fremur mark en meðal og byrgja mörgum Guð og
himininn. Sjónarmiðið er orðið jarðbundnara en fyrr, svo
að minnir á dæmisöguna um ríka bóndann, sem batt hug
sinn við kornhlöðurnar og það að eta og drekka og vera
glaður. Þröngsýni og sjálfselska sverfa að. I stað þess að
spyrja: Hvað getum vér unnið fyrir ættjörð vora, er oftar
spurt: Hvað getur ættjörðin gjört fyrir mig?
Nei, vér megum ekki ætla oss þá dul, að vér getum
leyst efnahagsvandamálin miklu, sem nú steðja að oss og
eru sjálfskapavíti, án þess að vér viljum fórna einhverju
fyrir þjóð vora.
Eigum vér siðgæðisþroskann, sem til þess þarf?
Það er aðeins eitt, sem fær bjargað þjóðinni — sið-
ferðileg endurnýjun, runnin frá kristilegri trú, lífsmagnan
kristindómsins.