Kirkjuritið - 01.01.1959, Blaðsíða 26

-K-K-K PISTLAR -K-K-K
Stríðandi kirkja.
Árið sem leið var stórviðburðalítið i íslenzku kirkjulífi. Þar
voru engin teljandi átök, hvorki innan veggja né utan. Hefð-
bundið starf gekk sinn gang, engar nýjar brautir voru brotnar,
ekkert heldur lagt í rústir. Helztu gróðrarmerkin voru, að ég
ætla, á sviði barna- og unglingastarfsins. Það spáir góðu. Annað
er aftur dálítið varhugavert að sumu leyti, þótt það sé líka á
hinn bóginn gróðrartákn. Sértrúarflokkar virðast fara vaxandi
eins og ævinlega, þegar hin almenna kirkja er veik. Það er margt
vel um þá, og þeir hafa sínu hlutverki að gegna, einkum til
vakningar. En flestum fylgir nokkur þröngsýni og, þótt undar-
legt sé, oft meiri barátta gegn kirkjunni en sjálfri vantrúnni.
Höfuðáhyggjuefnið nú sem undanfarið er áhugaleysið um trú-
málin og afskiptaleysið af kirkjunni. Ég spurði unga konu að
því, hvers vegna hún hefði ekki sótt kirkju um síðustu hátíðar.
En hún var ein af þúsundunum, sem þá sátu heima. Hún svar-
aði blátt áfram, að hún léti sig þessi efni engu varða, leiddi
aldrei hugann að þeim. Ég held, að hún sé fulltrúi allt of margra.
En ef ungar mæður hafa þessa aðstöðu, þá er það háskalegt
bæði í nútíð og framtíð. Verður að finna ráð við því, hvort
heldur til þess þarf breytingu á guðsþjónustusniðinu að ein-
hverju leyti, eða nýja starfshætti. Þarna er umræðuefni fyrir
safnaðarfundi og héraðsfundi, — líka kirkjuþing. Grunnur kirkj-
unnar er fólkið í landinu? Hann má ekki molna. Eitt ráðið
væri ef til vill að stofna til kirkjulegra móta í líkum stíl og þýzki
Kirkjudagurinn er. Hundruðum þúsunda þar í landi hefir verið
stefnt saman til vakningar og brýningar til starfa innan kirkj-
unnar. Þetta er heimskunn hreyfing, sem leikmenn hafa fyrst
og fremst hrundið af stað, og haldið uppi. En það er þáttur
leikmannsins, sem fyrr og síðar hefir verið vanræktur og van-
metinn á íslandi. Hinir almennu kirkjufundir voru tilraun í rétta