Kirkjuritið - 01.03.1960, Blaðsíða 12

Borðbœnir,
Þegar ég fékk tækifæri til að kynnast lífi kristinna þjóða
í Evrópu og Ameríku, var eitt, sem ég tók fljótt eftir. Það
voru borðbænir.
Er fjölskyldan hafði safnazt saman við matborðið kvölds og
morgna, lutu allir höfði og sögð var borðbæn. Annaðhvort
sögu allir sama bænarversið eða einhver úr fjölskyldunni bað
upphátt. Að því búnu hófst máltíðin.
Fljótlega hafði ég vanizt þessum sið, og hann var mér kær-
kominn. Ég vil benda öðrum á, að hann breiðir blessun sína
yfir heimilið.
Við lifum á tímum hraðans. Þessi öld þekkir lítið af hljóð-
um stundum, kyrrlátum augnablikum. En þeirra er þörf fyrir
manninn. Hætta er á, að hraðinn beri hann ofurliði. Vér þurf-
um að geta numið staðar, lyft huganum í bæn til Guðs, sam-
einazt í bæn fyrir augliti hans. Heimilisguðrækni er hverju
kristnu heimili nauðsynleg. En hvað skyldi vera mesti Þrándur
í Götu þeirrar iðju? Ekki andúð og meiningarmunur, heldur
tímaleysi. Meðlimir fjölskyldunnar eru á þönum frá morgni
til kvölds, einn í þessa áttina og annar í hina. Hvar er þá
sameiginleg stund? Vér þurfum mótvægi gegn hraðanum. Það
þarf átak, — Grettistak, liggur mér við að segja, — til þess
að snúa dæminu við, að vér fáum tóm til þess að líta á oss,
ekki í gegn um þann blekkingarhjúp, að vér séum eigendur og
gerendur, heldur þiggjendur og það af náð. Maðurinn situr við
borð hins Almáttka og þiggur af náð hvern munnbita, hverja
mínútu. Hvað ætti að vera oss nær en að þakka? Vér þökkum
„þjónunum“, en sneiðum fram hjá „veitandanum".
Borðbænin er leiðin til að lækna það og koma á þeim friði,
sem æskilegur er. Ég vil benda á eina borðbæn, sem er mjög
vel til þess fallin, að heimilisfólkið segi um leið og það setzt
að matborðinu. Hún er eftir Valdimar Briem:
Gef oss í dag vort daglegt brauð,
vor Drottin Guð af þínum auð.
Vort líf og eign og bústað blessa,
og blessa nú oss máltíð þessa.
En gef vér aldrei gleymum þér,
er gjafa þinna njótum vér.
Pétur Sigurgeirsson.