Kirkjuritið - 01.03.1960, Blaðsíða 25

KIRKJURITIÐ
119
fræðikandídat frá Stokkhólmsháskóla. Hefur tekið mikinn þátt
í störfum Diakonissustofnunarinnar og verður áfram á vegum
hennar. Gunnar Hultgren erkibiskup í Uppsölum vígir konu
þessa í kapellu S:ta Katharinastofnunarinnar í Österskár.
Hér fara á eftir yfirlýsingar þriggja sænskra biskupa, eftir
að hin mikilvæga og afdrifaríka samþykkt var gerð.
Erkibiskup: Knýjandi þörf til aö votta samstööu mína.
Kvenguðfræðingarnir þrír, sem farið hafa fram á prestvígslu,
hafa neytt lögákveðins réttar síns. Og biskuparnir, sem hafa
viljað verða við tilmælum þeirra, hafa haft í huga vígsluskyldu
þá, sem embætti þeirra fylgir, — sé ekki trúarleg sannfæring
til hindrunar.
Með ákvörðun þeirri, sem nú hefur verið gerð, er fenginn úr-
skurður, sem bindur enda á óvissuna um, hvort og hvenær prest-
vígsla kvenna mundi fara fram innan sænsku kirkjunnar. Þeirri
spurningu var enn ósvarað, síðan konur höfðu með lagabreyt-
ingunni 1958 hlotið sama rétt og karlar til prestsembættis. Til
að úr prestvígslu gæti orðið, þurfti þess meginatriðis fyrst, að
einhver kvenguðfræðingur, er til þess hefði réttindi, bæðist
vígslu af biskupi, og að hann vildi að athuguðu máli verða við
tilmælum hennar.
En hér er ekki eingöngu um að ræða rétt og skyldu. Hin
nýja skipan, sem veitt hefur konum aðgang að prestsembætt-
um, helgast, þegar lengst er rakið, af tilganginum að þjóna
köllun kirkjunnar og boða Guðs orð með þjóð vorri og byggja
upp söfnuð hans meðal vor. Ég er þess fullviss, að þetta sjón-
armið er ríkjandi hjá þeim konum, sem farið hafa fram á
vígslu, og að það hefur ráðið úrslitum um skoðun þeirra á
persónulegri köllun sinni. Það er sérstaklega í þessu grund-
vallaratriði, sem þær þurfa umfram allt að fá að finna stuðn-
ing, jafnt þeirra mörgu, sem þær eiga eftir að kynnast í starfi
sínu, og hinna, sem hefur verið falið það ábyrgðarhlutverk að
flytja þeim köllun kirkjunnar og veita þeim staðfestingu. Ekki
fá allir, sem þess mundu óska, tækifæri til að lýsa samstöðu
sinni, bæði með málefninu og einstaklingunum, en sjálfur hef
ég fundið hjá mér knýjandi þörf til að gera það í orði og einn-
ig í verki.
Eitt ár hefur liðið, áður en um það yrði að ræða í fram-