Kirkjuritið - 01.03.1960, Blaðsíða 26

120
KIRKJURITIÐ
kvæmd, hvort kona skyldi vígð til prests. Hvers vegna ekki
fyrr? Ástæðan er svo sem kunnugt er sú, að þeir kvenguðfræð-
ingar, sem hefðu getað neytt réttinda sinna, létu það ógert að
sinni, til þess að gera ekki alvarlegra það ástand, sem mynd-
azt hafði innan kirkjunnar vegna ágreinings um þetta mál. Öll-
um, sem finna til sömu ábyrgðar gagnvart einingu kirkjunnar,
mun vera ljóst, að sú ákvörðun þeirra hafi ekki orðið árang-
urslaus. Hættan á ytri klofningi kirkjunnar hefur minnkað á
árinu. En hvers vegna nú? Hér skilur skoðanir þeirra, sem
hafa jafnríka ábyrgðartilfinningu fyrir einingu kirkjunnar. Ég
get aðeins sagt, að þeim, sem hafa fengið það hlutverk að skera
úr um málið, hefur orðið það æ ljósara, að meiru mundi hætt
og tapað en bjargað og unnið við tilraunir til áframhaldandi
frestunar. Þetta er sagt í fullri vitund um þá erfiðleika, sem
vér eigum þegar við að etja, og þær enn alvarlegri þolraunir,
sem vér verðum að búa oss undir, að steðja muni að hinu
kirkjulega samfélagi og hinni kirkjulegu samvinnu, fyrst og
fremst hér heima fyrir, en einnig á hinum víða, allkirkjulega
vettvangi.
Nú ríður á því, að allir, báðum megin, sem gera sér ljóst,
hvað í húfi er, reyni af fremsta megni að auðsýna innbyrðist
þann skilning og þá tillitssemi, sem einlæg, kristin sannfæring
krefur, og krefjast þess út á við, allir sem einn, að rétturinn
til þess sé virtur. Þetta er þó ekki nóg, enn meira veltur á því,
að vér missum hvorugir sjónar á því, sem oss er og verður að
vera þungamiðjan í starfi kirkjunnar: Boðun Guðs eigin orðs.
Vér verðum að hlusta eftir, hvað það hefur að segja oss per-
sónulega; það kallar oss einnig til sameiginlegrar þjónustu. Er
það hugsanlegt, að vér mundum geta látið sundrungina rýra
allsherjar framlag kirkju vorrar til boðunar Guðs orðs í voru
eigin landi og úti í veröldinni, eins og það birtist í trúboði,
vakningar- og líknarstarfi og kristilegri þjóðfélagsstarfsemi?
Nei, það er þvert á móti sannfæring mín, að hin sameiginlega
ábyrgð á starfi kirkjunnar muni vísa oss þann veg, er vér get-
um og verðum að ganga saman.
Bo Giertz biskup í fréttaauka sænska útvarpsins 21. jan. 1960:
— Ber að skilja þetta sem endanlegan klofning? spurði
fréttamaðurinn.