Kirkjuritið - 01.03.1960, Blaðsíða 16

110
KIRKJURITIÐ
Robert Young tók ákvörðun sína eftir rækilega umhugsun.
Hann varð aftur að setjast á skólabekkinn, þá kvæntur maður,
ljúka menntaskólanámi og fara síðan í prestaskóla.
Þegar hann á námsárum sínum var að hlusta á fyrirlestra,
fór hann fljótt að hugsa um, hvort þessi gömlu trúarsannindi
gætu orðið fólki að liði, fólki, sem væri í vanda statt. Væri ef
til vill hægt að hjálpa sjúklingum? Til þess að fá sjálfur reynslu
um þetta, eyddi hann næsta sumarfríi í að vinna við spítala í
Elgin, 111. „Ég lærði meira um mennina á þessum fáu mánuð-
um en ég hefði getað lært á prestaskóla, þó að ég hefði verið
þar í heilan mannsaldur", segir Young. Honum lærðist það, að
maður byrjar að hjálpa fólki, um leið og hlustað er af innilegri
samúð, þegar það segir frá erfiðleikum sínum. Yfirlæknirinn
sagði við Young: „Talið ekki við sjúklingana, en hlustið á þá.“
Honum gafst tækifæri til þess að fylgja þessu ráði bókstaflega.
Einn einkennilegasti sjúklingurinn var ungur maður, sem
gæddur var frábærum stærðfræðigáfum og hafði haft stöðu á
frægri rannsóknarstofu. Hann gerði engum mein og talaði
aldrei orð að fyrra bragði. Young fór til herbergis þessa sjúk-
lings, heilsaði honum, en reyndi ekki að hefja neinar samræð-
ur. í þrjá stundarfjórðunga sat hann þar í þögn, stóð síðan
upp og kvaddi hressilega og sagði: „Ég sé þig bráðlega, Pete.“
Sjúklingur þessi mátti ganga um lóð sjúkrahússins, og var
vanur að fara niður að aðalhliðinu á hverjum eftirmiðdegi,
til þess að mæta foreldrum sínum. Þennan dag, eftir heimsókn
Youngs, settist hann niður hjá móður sinni og sagði með ákefð:
„Heyrðu, mamma, þeir hafa fengið nýjan prest hér við sjúkra-
húsið, sem kemur og heimsækir sjúklingana, og þeir þurfa
ekkert að tala við hann frekar en þeir kæra sig um.“
Það var erfitt fyrir foreldrana að dylja undrun sína, því að
þetta voru fyrstu orðin, sem sonur þeirra hafði sagt að fyrra
bragði í tvö ár. Sjúklingurinn læknaðist ekki á þessum stutta
tíma, sem Young dvaldist í sjúkrahúsinu. En samt varð hlutur
hans mikilsverður og kom að miklu gagni. Móður sjúklingsins
þótti þetta atvik svo merkilegt, að hún kom sjálf til Youngs
og sagði honum allt af létta um barnæsku og æsku sonar sins,
sem hún aldrei hafði sagt læknunum eða sálfræðingnum. Eftir
að hafa fengið leyfi hennar til þess að láta þessar upplýsingar
réttum aðilum í té, reyndist það ómetanlegt til skilnings á