Kirkjuritið - 01.03.1960, Blaðsíða 38

Eftir hátíðasiðnum
Hjá Lúkasi lesum vér söguna um Jesúm 12 ára. Hún hefst
á þeim upplýsingum, að foreldrar hans hafi ár hvert ferðazt
til Jerúsalem á páskahátíðinni. ,,0g þegar hann var orðinn 12
ára gamall, fóru þau upp til Jerúsalem eftir hátíðasiðnmrí'
(Lúk. 2, 42).
Mér hefur oft dottið þessi staður í hug í sambandi við kirkju-
gönguna. Á seinustu jólum og nýári var skýrt frá mikilli kirkju-
göngu víða um land. (Og það var góð og þörf nýbreytni að
fá slíkar upplýsingar, en ekki sömu klausurnar um dansleiki,
óspektir og álfabrennur, rétt eins og það væri aðalefni þeirra
daga.)
Hvers vegna fer fólk í kirkju á jólum, páskum og öðrum
slíkum helgidögum? Það gerir það eftir hátíðasiðnum. 1 þess
ungdæmi ólst það upp við hann og rækir hann þar af leiðandi
í lífi sínu. Ég hef oft talað við fólk, sem segir, að því finnist
ekki nein hátíð, nema það fari í kirkju.
En kirkjugangan er meira. Hún er ekki bara hátíðasiður.
Hún þarf að tiðkast venjulega helgidaga. Og siðinn verður að
innleiða, ef kirkjulífið á að ná tilætluðum árangri. Nýlega átti
ég tal við prest. Hann sagðist lýsa því yfir við verðandi ferm-
ingarbörn, að þau sæktu kirkju reglulega veturinn áður en þau
fermdust, ef þau ætluðu að láta ferma sig. Margir prestar hafa
hliðstæðar aðferðir til þess að innleiða hjá börnunum kirkju-
siðinn. En til þess að áminningin beri góðan árangur, verða
hinir eldri að ganga á undan. Þar er tengiliðurinn, sem því
miður er ekki hægt að treysta á. Börnin fara í spor hinna full-
orðnu, hvort sem þau spor liggja framhjá kirkjunni eða til
hennar. Fordæmið er öllum fyrirmælum sterkara.
Kirkjuferðin þarf að vera fastur og ákveðinn liður í helgi-
haldi fjölskyldunnar. Maðurinn lifir ekki á brauði einu saman
og dögurður sunnudagsins gefur manninum ekki hvíld og helgi-
Er ekki tími kominn til að fara fram á það við hvern safnaðar-
meðlim, að hann fari ákveðnar kirkjugöngur, með hliðsjón af
því, hve oft er messað í sóknarkirkju hans? Kaþólska kirkjan