Kirkjuritið - 01.12.1960, Blaðsíða 17

KIRKJURITIÐ 447
Mér fannst kirkjan lyftast og ég vera í himneskum helgidómi.
Eg kom heim úr kirkjunni, og hin fátæklegu heimkynni voru
orðin að uppljómaðri töfrahöll. Þá sá ég í sannleika fegurð
jólanna.
Ég blessa minningar um bernsku- og æskudaga og man marg-
ar stundir, er æskan var rík af fögnuði og lundin var létt. Frá
þeim tímum geymi ég einnig margar minningar, sem eru tengd-
ar við gömlu kirkjuna. Ég var ungur að árum, er ég vígðist
Prestur til starfs á þessum stað, og oft hugsa ég um byrjunar-
dagana í heilögu starfi. Þá var mér eðlilegt að horfa á hið bjarta
°g hátíðlega, þá var jólagleðin svo nálæg huga mínum, páska-
birtan og hinn helgi Drottins dagur, er bænin mætir náðinni
°g eðlilegt er að segja: „Syngjum Drottni nýjan söng.“
Ég heilsaði fagnandi hinum björtu stundum. Ég hafði ekki
þá, eins og síðar, veitt nógu mikla eftirtekt þessari setningu
guðspjallsins: ,.Vér höfurn setiö í dlla nótt og ekki orðið varir.“
Ég
sá þetta seinna. Ég hef svo oft á liðnum árum heyrt þetta
andvarp. Sorg og gleði saman fara. Vér hugsum um björtu
stundirnar, en gleymum ekki þeim dögum, er sagt var: „Nú
reikar harmur í húsum og hryggð á þjóðbrautum."
Hvernig var haustið 1918? Þá var oft dapurt um að litast
hér í bæ og hér í þessu húsi. Þá var klukkum hringt myrkranna
^illi, er spanska veikin geisaði. Þá voru sorgarathafnir hér frá
^aorgni til kvölds. Alla daga voru fánar í hálfa stöng. En einn
dagur var þó undan skilinn. Það var 1. desember 1918, er þjóð-
frfáninn var á frelsisdegi dreginn að hún. Þá var hátíð haldin
1 hinu daprasta skammdegi, og bænin í hjörtum margra: „Burt,
dirnma, fljótt, burt, dauðans nótt, Kom dagur lífs hinn mikli,
skjótt.“
Aldrei mun ég gleyma deginum 10. marz 1925. Þá var sorgar-
siund í Guðs húsi. Ég minntist þá 67 dugmikilla sjómanna, er
iátið höfðu lífið í starfi sínu, sem unnið var heimilum og þjóð
tu heilla. En hvernig voru dagarnir á undan þessari stund?
mánaðartíma barátta milli vonar og ótta. Ég þekkti fólkið,
Sem bjó í sorgarranni. Þangað átti ég mörg erfið spor. En hvað
er þá að segja um þá, sem fengu heimsókn sorgarinnar? Þá
skildi ég orðin, sem vér í dag heyrðum í guðspjallinu: „Vér
höfum setið í alla nótt.“ Þá sagði móðirin við mig: „Ég hef
vakað í alla nótt.“ Þá sagði eiginkonan: „Ég hef grátið í alla