Kirkjuritið - 01.12.1960, Blaðsíða 26

456
KIRKJURITIÐ
fleira hafi fært mennina saman, svo að þeir lifi allir í ná-
býli. Hitt er þó enn sannara, að veröldin hafi farið sístækkandi
síðustu áratugina, því að uppgötvanir vísindanna hafa sýnt og
sannað, að leyndardómar tilverunnar, bæði þeirrar sýnilegu og
ósýnilegu, eru miklu meiri en menn óraði fyrir áður. Atomið eitt
er heill heimur og tilkoma hinna nýju sálvísinda hefur enn sem
komið er aðallega vakið oss grun um, að djúp sálarinnar er ólíkt
óbotnanlegra en vér héldum — maðurinn sjálfur miklu óþekkt-
ari en talið var.
Og þótt ganga megi að því vísu, að fyrstu stjarnferðalang-
arnir leggi upp innan skamms og komist eftir fáa mánuði eða
a. m. k. ár til tunglsins, sjáum vér nú í hendi vorri, að það er í
sjálfu sér ekki svo mikill áfangi á þeirri braut að kanna geim-
inn. Því til skýringar má benda á þetta: Þótt vér ferðuðumst
með 37—38000 km hraða, tæki ferðin til Venusar 41 dag, til
Marz 83 daga, til Neptúnusar 12 ár og 18 ár til Plútosar, sem er
yztur í sólkerfi voru. Og þótt vér næðum að komast 75000 km
á klukkustund, værum vér 10 þúsund ár að ná til næstu fasta-
stjörnu utan sólarinnar — og þykir það stutt bæjarleið hjá því,
sem þar er handan.
Það er því engin furða, þótt þekking vor sé enn í molum varð-
andi heim og himin. Meðal annars óvíst, hvort ekki bíður all-
lengi enn, að gengið verði úr skugga um, hvort líf sé til á öðr-
um stjörnum. Og ef svo reynist — sem raunar er næsta senni-
legt — og það kunni að vera miklu fullkomnara en hér — >
hvers vegna aðrir stjarnbúar hafa ekki vitjað vor.
Einna óskiljanlegast í sambandi við hina auknu þekkingu
er það, að sumir menn telja, að hún setji Guð út úr spilinu, —
sanni, að hann sé ekki til. Mér finnst, að hún hljóti að hækka
og stækka hugmyndir vorar um hann. Fyrir árþúsundum varð
sálmaskáldinu að orði í hrifningu sinni: „Drottinn Guð, hversu
dýrðlegt er nafn þitt um alla jörðina!" Hann hélt þó, að jörðin
væri tiltölulega lítið stærri en það, sem hann hafði daglega aí
henni fyrir augunum, og stjörnurnar helzt eins konar gullnagl-
ar. Vitneskja vor um undur veraldar og mikilleik himnanna
ætti því að réttu lagi að þrýsta oss á kné frammi fyrir alheims-
smiðnum. Hann hlýtur að vera svo óendanlega miklu stærri og
máttugri og óskiljanlegri en vér héldum, þrátt fyrir það ljos,
sem Kristur og aðrir opinberendur hafa varpað á eðli hans.