Kirkjuritið - 01.05.1961, Qupperneq 16

Boðskapur Krists handa börnum
BARNAGUÐSÞJÓNUSTUR og œskulýðsstarf liefur færzt
injög í vöxt í íslenzku þjóðkirkjunni liin síð’ari ár. Og nú er
svo komið, að skipaður hefur verið sérstakur æskulýðsleiðtogi
kirkjunnar. Og er það liinn ágætasti niaður, sem liefur einmitt
kynnzt vel slíkum störfum í Vesturheimi, en þar er, að sögn,
mikið starfað meðal barna og unglinga í kristnum söfnuðum.
Enginn liluti þjóðarinnar sækir eins vel kirkju og börnin.
Þau bókstaflega fylla kirkjurnar bær stundir, sem þeim eru þar
ætlaðar. Það mun því mikilsvert, bvaða áhrifum þau verða
fyrir liverju sinni og sálfræðileg nauðsyn fyrir trúrækni fram-
tíðar og komandi kynslóða, að þar sé vel og rétt að störfum
staðið.
En það vita allir, sem reynt liafa, að ekki er svo aliðvelt,
sem margir byggja, að flytja börnum fagnaðarboðskapinn. Þar
þarf sérstök tök og aðferðir, sem ekki er bægt að beita án
undirbúnings og íbugunar. Og stundum getur svo farið, að
betra væri að engar barnasamkomur væru haldnar. Þar má
oft mjóu muna, að ekki geti verkað neikvætt ]>að sem bezt
átti að verða. Mig langar til að benda með örfáum orðum á bið
belzta, sem mér finnst af margra ára reynzlu í þessu starfi að
þurfi að taka til atliugunar.
Fyrst og fremst má kristileg samkoma fyrir börn og ungl-
inga ckki verða of löng. Fátt er ömurlegra en það, þegar ágætt
efni er látið taka yfir svo langan tíma, að alll er komið í upp-
nám, þegar stundin er naumast liálfnuð. Og sézt þó minnst
af því uppnámi og andúð, sem slíkt getur skapað í sálum liinna
ungu, ef þreyta og þvingun liafa náð tökum. En við slíku er
eitt óbrgðult ráð. Skiptið efninu, sem átti að vera á einni
slíkri samkomu í tvennt eða þrennt, þá verður allt við liæfi.
Hámarkstími barnaguðsþjónustu er klukkustund, en bæfi-