Kirkjuritið - 01.05.1961, Page 28

218
KIRKJURITIS
yður meiri o;; meiri auðæfi, og liér mun verða himnaríki á
jörð. Og sjá, hvað liöfurn vér þá framar að gera með guðsríki
Jesú Krists? Þá verður það að óvísindalegri kreddu, sem eng-
inn liefur þörf fyrir. Þá þarf enginn framar á guði að lialda.
Sjálfir getum vér stofnað ríkið með hugviti voru, atorku og
skipulagsgáfu. Og er það ekki betra að eiga þessi gæði undir
sjálfum sér, en vænta þeirra úr liendi guðs við endalok tím-
anna?
Þannig liugsuðu efnisvísindin og liófust handa um inarga
myndarlega liluti, rannsóknir og framkvæmdir, sem til stórra
umbóta liefðu orðið á mannlegum kjörum, ef hagnýtt liefðu
verið einungis á hamingjusamlegan liátt. Þetta ber að sjálf-
sögðu hvorki að fyrirlíta né vanþakka. Þó verður ekki með
sanni sagt, að allar framfarir í vísindum og í verklegum efnum
sé efnishyggjunni einni að þakka, enda þótt hún hafi kannske
ýtt undir þær að einhverju leyti.
Það er ekkert í kristindóminum, sem amast við umbótum
á jarðneskum kjörum manna né setur liöft á, að menn leiti
framfara á því sviði. Þvert á móti býður andi Krists oss það,
að leytast við að aflétta þjáning og eymd, livar sem oss er
unnt og starfa að þeim málum af mannúð og miskunnarlund
eins og þeirri, sem hann sjálfur átti. Og hver hefur átt hana
meiri?
ÁnauS forgengileikans
Það er bara eitt mikilvægt atriði í sambandi við þetta mál,
sem kristindómurinn vill ekki að vér gleymum: Hann vill
ekki, að vér gleymum Guði. Og það er vegna þess, að sú bjart-
sýni, sem gleymir Guði, verður að vonbrigðum. Það er rétt, seni
einhversstaðar stendur skrifað: Heimurinn fyrirferst og fýsn
hans, en sá, sem gerir vilja Guðs, varir að eilífu.
Hvert það ríki, sem ekki er gagntekið af kærleika Guðs og
anda Krists mun lirvnja, það ber dauðameinið í sjálfu sér. Yfir
það munu ganga ógnir og hörmungar ófriðar og styrjalda, er
fylla munu hugina angist og kvíða, unz augun ljúkast upp fyrir
því, að sú menning, sem aðeins er byggð á þekkingu og mann-
viti og eigi leitar annars en óhófs og hóglífis, rotnar innan að
frá,'hversu glæsileg, sem hún er hið ytra.