Kirkjuritið - 01.05.1961, Page 40

230
KIRKJURITIÐ
bandi við áfengi eða af öðrum ástæðum. Engum dylst, að þessi
störf eru verulegur þáttur í starfi prestanna, einkutn í þétt-
býlinu. Ég liygg þó að fullt eins oft sé kallað á lögreglu í þess-
um tilfellum og prest, þegar vandræðin eru livað mest.
Lögregluþjónn þarf oft að tilkymia slysfarir, jafnvel dauða-
slys, sent einnig er algengur liður í starfi prestsins.
Kannske er þó sérkennilegast við þessar tvær starfsgreinar,
ummæli margra um þær. „Heyra þetta tal í prestinum um
þrönga veginn og réttlætið“. „Alltaf er lögreglan með þessar
umferðareglur og frelsisskerðingu“. Þetta liefi ég heyrt marga
segja, og á meðan afstaða manna er þannig, þá er ekki von á
góðu. Með því að beita bverjum lagabókstaf binna veraldlegu
laga til refsingar eða sektar eða liverjum lagabókstaf guðs-
laga, verður afstöðunni ekki breytt, heldur með því að koma
mönnum í skilning um það, að þessi störf, bæði prestsstarfið
og lögregluþjónsstarfið, er hjálparstarf, unnið til sálarlegs og
líkamlegs öryggis fyrir þá sjálfa og aðra, og að menn liagi
sér samkvæmt því. Það vantar mikið á að þessi skilningur sé
fyrir liendi, en hann verður að vekja. Og til þess þarf bæði
festu og mýkt guðs- og mannalaga.
Sá, sem veldur slvsi á öðrurn af ógætni, þarf ekki beinlínis
að hafa brotið landslög, en bann befur brotið gegn þeirri
áminningu guðslaga, sem í raun og veru er, eða á að vera, að
minnsta kosti kjarni landslaga: „Allt það, sem þér viljið
að aðrir menn gjöri yður, það skuluð þér og þeim gjöra“.
Þessa reglu tel ég bæði sem prestur og lögregluþjónn böfuð-
atriði í sambandi við mat á réttu og röngu í samskiptum
manna. Hún nær jafnt til andlegrar og líkamlegrar varfærni
og miðar að því að gera manninn betri. Þess vegna segi ég,
að þar sem markmið beggja, bæði prestsins og lögregluþjóns-
ins, er að gera manninn hetri, þá greinir í flestum atriðum
ekki landslög og guðslög á, heldur leggjast á eitt. Er þá ekki
því meiri ástæða fvrir j)essa tvo aðila, prestinn og lögreglu-
þjóninn að auka sér skilning á starfi livors annars og taka
böndum saman í j)eirri sameiginlegu baráttu að gera manninn
betri ?
Máttur einstaklings getur verið mikill, en máttur samtak-
anna er mikið rneiri. Þess vegna eigum við að nota liann til
árangurs, þar sem því verður við komið. Það er svo mörguni,