Kirkjuritið - 01.05.1961, Side 41

KIRKJURITIÐ
231
sem ]iarf að lijálpa í umferðaflækju mannlífsins, að hvorki
má tapast tími né nýting á starfsmönnum.
Þetta er mín skoðun eftir að liafa lilotið reynslu í báðum
starfsgreinum.
Björn H. Jónsson.
Enskt Ijóð
Að láni var jatan, scni lausnarinn i
var lagður fyrst á jörð.
Að láni var asninn, sem á hann sat,
er innreið hans var gjörð.
En sú krúna, er hann særði og sá kross, seni hann har,
það var hvort tveggja hans,
já, krossinn var hans.
Að láni var brauðið, sem hann mettaði með,
þá mannfjöldinn komst ekki heim.
Að láni var myntin, er skyldunnar skatt
hann skýrði ljóst fyrir þeim.
En sú krúna, er hann særði ....
Að láni var kænan, sem fólkinu frá
hann flutti sitt lífsins orð.
Til láns fékk hann hvarvetna hvíldarstað,
því að hælislaus var hann á jörð.
En sú krúna, er liann særði ....
Að láni var stofan það kvalanna kvöld,
er kvöldmáltíð stofna hann vann.
Þeir lögðu hann seinast í lánaða gröf
og lánsblæjum sveipuðu hann.
En sú krúna, er hann særði og sá kross, sem hann har,
það var hvort tveggja hans,
já, krossinn var hans.
L. M. N.