Kirkjuritið - 01.05.1961, Side 43

KIRKJURITIÐ
233
nú virðist liafa ráðið mestu lijá íslenzku þjóðinni í þessuni
niálum um áratuga skeið kom skýrt fram í því, þegar Polýfon-
kórinn flutti lielgitónleika sína í kaþólsku kirkjunni nú í vor.
Fyrir nokkrum árum, að ekki sé sagt öldum, hefði slíkt verið
óhugsandi. Engin kaþólsk kirkja hefði leyft slíkt innan sinna
veggja og enginn söngflokkur mótmælendakirkju hefði farið
þess á leit, ef til vill ekki talið það sæma. Þarna á auðvitað
kaþólski söfnuðurinn og ráðamenn lians hér sérstaka virð-
ingu skilið. En mundi slíkt frjálslyndi, sem í því birtist, að
staðsetja lútherskan söngflokk í kór kaþólskrar kirkju, vera
kugsanlegt nema liér á Islandi, jafnvel nú á dögum? Mér dett-
ur þar í liug, til samanburðar, anglikanski prelátinn hér um
árið, sem við biskupsvígslu í Dómkirkjunni, ekki gat meðtekið
altarissakramentið með íslenzkum stéttarbræðrum sínum. Hann
hikaði ekki við að hneyksla þannig lieila þjóð við altari Guðs
i hennar virðingarmestu kirkju, aðeins fyrir trúarlega þröng-
sýni sína og kirkju sinnar. Slík var hans guðsþjónusta þann
daginn. Óskiljanlegt okkur Islendingum, sem betur fer.
Þó er ekki fyrir það að synja, að einkum á alveg seinustu
árunum virðist bera meira á skorli umburðarlyndis í trúmál-
uni hérlendis en áður var. Og sömuleiðis verður ofstækis meira
vart, ekki sízt í garð hinna frjálslyndari presta. Er þá ekki
liikað við að telja þá útsendara hins illa. Og eru þar svo að
segja tekin upp orðrétt ummæli Fariseanna um meistarann
forðum, svo að ættarmótið við þá kemur skýrt í ljós. Eins lief-
ur borið á allmiklum skorti á umburðarlyndi í blaðaskrifum,
°g afturhaldi gagnvart messugjörðum og sálmasöng. Ekki skal
Firt um að nefna dæmi, en vel má gæta sín að stíga aldrei
spor aftur á bak í þróun trúarlegra verðmæta, og helzt má
ekki skerða þ ann kraft og anda umburðarlyndis, sem hér lief-
Ur ríkt, ekki sízt þegar liinir beztu menn með Alkirkjuráðið
1 hroddi fylkingar stefna að útbreiðslu þess og eflingu, sem
kefur verið íslenzku kirkjunni eiginlegt um langan aldur. Um-
burðarlyndið hefur verið liennar skartklæði, og þannig þarf
það að verða áfram, þótt bæta þurfi galla og saumsprettur,
svo að betur fari.
Það er samt ekki sízt í skólum og fermingarundirbúningi,
se,n gæta verður umburðarlyndis í trúmálum. Það er uppeldis-
^eg nauðsyn. Það er bæði hægt að fjötra ungar sálir í þær viðj-