Kirkjuritið - 01.06.1962, Blaðsíða 6

244
Kl RKJURITIÐ
landi mjög rækilega. Þótt skiptar séu skoðanir um aðferðir
og árangur. Æskulýður landsins hefur sannarlega verið tilefni
til stórra átaka og lilotið mikla athygli, sem satt að segja lief-
ur stigiö mörgum til höfuðs, og er þar gott dæmi þau ummæli,
sem unga fólkið í skóhmum hefur látið falla um endemi eldri
kynslóðarinnar, þótt dómar þeir séu ef til vill ofurlítið van-
lmgsaðir. Ennfremur mætti minna á skrif vngri skáldakynslóð-
ar og rithöfunda, sem eru að stíga fram á ritvöllinn, með lirís
á ehlri kynslóðina í liöndum, sem ekki gefur eftir þeim refsi-
vöndum, sem notaðir voru forðum til að krefjast hlýðni og
virðingar af börnunum.
Holluslan við æskulýðinn og fórnirnar fyrir hann, eftirlætið
og umburðarlyndið er að vissu leyti öfgar. Og það má líka
fullyrða, að æskan vanmetur þetta allt að mörgu 'leyti og kann
lítt að endurgjalda með þökk og virðingu. Sannast þar hið
fornkveöna, að sjahlan launar kálfur ofehli.
Myndugleiki og gagnrýni unga fólksins kemur fyrst og fremst
fram í virðingarskorti og skeytingarleysi gagnvart eldri kyn-
slóðinni og fleslu, sem henni var heilagt og kært. í augunt
þess og hugsun erum við að ýmsu leyti fulltrúar jtess, sem
Jnið fyrirlítur og forðast. Trú og siðgæði liinna eldri eru að
mestu talin sjálfsblekking og yfirhylming alls konar lasta og
óheilinda.
Þess vegna er það ekki eins auðvelt sem ætla mætti fyrir
eldri kynslóðina að skilja þá yngri. Þar gengur vandlega livor
sína leið og veit furðulítið um jiau átök og vandamál, sem
livor um sig hefur við að stríða. Þetta sást glöggt í sniðugu
útvarpsleikriti, sem flutt var fyrir skömmu og hét fjölskylda
Orra. Höf. Jónas Jónasson sýndi þar í góðri skuggsjá misniun
kynslóðanna í einni og sömu fjölskyldu. Má mikið vera, ef
rnörg heimilin lvafa ekki fundið jiar bergmál af sínum hvers-
dagslegu viðfangsefnum og vandamálum. Og var ])ó hvorki
seilzt langt né djúpt til fanga.
En ]>ó — getum við ekki sjálfunt okkur um kennt? — höfum
við ekki kennt svo ótrúlega fátt um það, sem mestu varðar. 1
öllu skólaveseninu, prófæðinu og fræðsluflóðinu, liefur sann-
azt oftar en varði það, sem skáldkonan segir í þessari ljóðlínu:
„AS ég œtti hjarta, enginti vissi til“.