Kirkjuritið - 01.06.1962, Blaðsíða 13

KIRKJURITIÐ
251
Er þá nokkur furða þótt æskulýðurinn eigi bágt með að
átta sig, eigi enga drauma, og sannarlega megum við þakka
fyrir, að svo er ekki miðað við þær hillingar og blekkingar
sem bér er minnst á. Og fátt er óhugnanlegra í fari æskunnar
en einmitt sá bugsunarbáttur, sem beygist að )>eim stefnum,
sem leitt hafa út í verstu ógöngur á liðnum tíma. Nú erum
það við liin eldri, sem sitjum uppi með angurblíðu og sárs-
auka í senn yfir draumum æskuvors, sem brugðust á svo
margvíslegan bátt og getum sagt með skáldinu:
„Nú sit ég í rökkrinu og reyni mig við aS raSa brotunum saman
ég sa>ri mig á þeim, cn samt er þaS gaman“.
Nei, J)að er sannarlega ekki furða, þótt unga fólkið sé van-
trúað, og fullt tortryggni gagnvart andlegum verðmætum eldra
fólksins. En um leið verður það líkt og björð, sem engan liirði
befur.
Og hér skapast meira eða minna meðvituð spenna og óró,
sem kemur fram í alls konar öfgum og fjarstæðum, líkt og
allir finni sig lifa á hinum síðustu dögum, og verði |)ví liver
að krefjast og lirífa til sín svo mikið sem í verður náð af sýni-
legum verðmætum. Um annað virðist ekki að ræða. Raunsvið,
efnið bið ájjreifanlega virðist bið eina, sem er nokkurs virði.
Rósrauð rómantík okkar síðustu kynslóðar verðskuldar ekki
annað en lítilsvirðingu eða minnsta kosti bálfbulið bæðnis-
bros út í anrtað munnvikið, líkt og sagt sé: „Aumingja þið.
Okkur skuluð J)ið ekki blekkja. Það er víst nóg, hvernig J)ið
Iiafið táldregið ykkur sjálf“.
I staðinn fyrir þrá okkar eftir Jtekkingu og speki, kemur
nú löngun til að eiga bíl eða flugvél. 1 stað aðdáunar á söng-
list og ljóðum kernur nú hollusta eða seiðmagn bryllingskvik-
mynda og frásagna. 1 stað þess að nálgast Guð og bið ósýnilega
á slóðum bænar og hugleiðslu, spiritisma eða guðspeki, kem-
ur nú þrá eftir tunglflugi og geimferðum út í líflausar víddir
óendanleikans, þar sem því er lýst yfir bæði í gamni og al-
vöru að Guð fyrirfinnist enginn, enda sé bans sízt J)örf.
Það má helzt ekki bera á neinum tilfinningum, allt slíkt
er gamaldags og úrelt og tilbeyrir rómantík okkar gráhærða
lýðsins, og er vandlega falið bak við broslausar varir, sem japla
sitt tyggigúm, bár, sem í mörgum tilfellum er þannig hand-