Kirkjuritið - 01.06.1962, Blaðsíða 49

Kirkjuritið - 01.06.1962, Blaðsíða 49
KIRKJURITIÐ 287 um miðja vegu milli liinna fyrrnefndu bæja. Ég fór nú þangað og spurðist fyrir en árangurslaust. Þeir voru þar ekki. Ég hugði því að lialda lieim beina leið. Lausasnjór var nokkur á jörð en færi þó allgott, því að vel var frosið undir. Veðri var þannig varið, að tunglskinslaust var og dimmt í lofti, en þó fjallahjart vel. Þannig hagar til á tílfagili, að túnið liggur út og ofan að ánni. Neðst á túnfætinum stóð hesthús. Þaðan tók ég stefnu beint heim á bæ minn, sem má heita stutt bæjarleið. Með mér var hundur minn, sérlega vitur og tryggur, sem aldrei skildi vig mig. Ég hélt svo áfrant þar til ég kom á svonefndan Vörðu- mel, sem er rétt fvrir sunnan túnið á Mánaskál, aðeins lækur á milli, sem Skriðulækur nefnist. Þar kannaðist ég vel við mig og ætlaði að lilaupa þaðan í einum spretti heim að bænum. Svo fór mér bráðunt að þykja langt, því að ekki kom ég heim, en hélt samt áfram, þar til að ég vissi ekki fyrri til en ég var kominn heirn að húsi því á Úlfagili, er ég fór síðast frá, og kallað var Hornliús. Mér þótti þetta næsta kynlegt, því ég hafði aldrei áður villzt, og hafði þó oft verið á ferð í dimmu og vondu veðri. Ég skammaðist mín að gera vart við mig á Úlfagili, þóttist ég ekki þurfa þess, því mér fannst ég vera alveg réttur, og lagði því liiklaust á stað heim aftur. Allt gekk vel þar til ég kom á fyrrnefndan Vörðumel og ætlaði að taka strikið heint lieim. Þá fór allt á sömu leið og þannig gekk það til í þrígang. En þegar ég er að fara frá Hornhúsinu í þriðja sinn, þá kemur kona mín,1 á móti mér. Var hana, sem von var, farið að lengja eftir mér, því komið var langt fram á vöku. Hún var því að smá koma út og grennslast eftir mér og eitt sinn heyrir hún, að hundurinn geltir ákaflega fyrir sunnan túnið, en lieyrir að hljóðið fjarlægist meir og meir, svo hún afréð að leggja sjálf á stað til að vita hvernig á þessu stæði. Þegar við fundumst var ég eittlivað undarlegur og domm og anzaði henni litlu. Allt gekk þó vel þar til við komum á Vörðu- melinn. Þá segir hún að nú ætli ég að fara skakkt, en ég vildi ekki slíkt lieyra, því mér fannst ég vera á réttri leið. Hun streittist við mig allt livað hún gat og leiddi mig við hönd sér. Samt gat ég tekið á mig allmikinn sveig, svo við komumst nokkuð langt upp í hrekkur. Þar rákumst við á hrossin; kann- 1 Guðrún Guðmundsdóttir.

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.