Kirkjuritið - 01.06.1962, Blaðsíða 7

KIRKJURITID
245
Og svo erum við fúsari til að viðurkeima frelsi og umráða-
rétl okkur sjálfum til luinda en börnunum. Okkur finnst ein-
bvern veginn, að þau eigi alltaf að vera auðmjúk, bvítklædd
fermingarbörn. Síðar ölum við á þekkingarhroka þeirra og
tæknimenningu, en undrumst svo, þegar eggið þykist vera fært
um að kenna hænunni.
Eiginlega verðurn við eldri kynslóðin óttaslegin yfir þess-
um myndugleika og sjálfsáliti, þegar það kemur frani bjá
unga fólkinu. Við gleymum, að þetta er okkar eigin sök, að
svo miklu leyti, sem hægt er að tala um sök. Við liöfum alið
upp þetta frjálsa og heimtufreka fólk og sé það stundum
hjartalaust í liegðun og kunni lítt að þakka, þá má spyrja,
bvernig er búið að uppeldi tilfinningalífsins í okkar mörgu
skólum?
Okkur sárnar stundum frekjan, gagnrýnin og tillitsleysið
gagnvart eldri kynslóðinni og hennar lielgu verðmætum og
virðingarleysið gagnvart öllu og öllum. 1 okkar auguin verð-
ur frelsi æskunnar taumleysi, sem við verðum samt að viður-
kenna að vissu marki og sjálfsögð lífsgleði verkar sem ærsl og
aeðibunugangur.
Með nokkurri útstrikun liinnar kirkjulegu blýðnisskyldu
eða hugsjónar befur því skapazt firrð og spenna milli kyn-
slóðanna, svo mikil að tæpast munu tvær ólíkari kynslóðir
kafa lifað í landinu samtímis fyrri. Þær líta bvor á aðra með
gugnkvæmri tortryggni og misskilningi, án jiess j)ó að gjöra
ser jiess fulla grein. Það er sem liin yngri gæti spurt: Hvert
ætlið þið að leiða okkur í þessari veröld ykkar? Heimi styrj-
ulda og böls, sem þið liljótið sem eldra fólk að eiga nokkra
suk á. Hvort munuð jiið neyða okkur til að taka þátt í uæstu
atökum, sem kannske verða fjörbrot mannkyns? Og eldri kyn-
slóðin bugsar: Þetta unga fólk er kröftugt en flasfengið og
skammsýnt, jiað er ekki þorandi að láta því í bendur stjórn á
landi né Iieimi. Það mundi stefna öllu í voða á skammri stundu.
^ ngri kynslóðin telur þá eldri íbvggna sjálfsblekkjendur, sú
eblri bina yngri virðingarlausar ótemjur, sem ekkert er beilagt.
Hlutskipti jiessara kynslóða, er að lifa lífi sínu saman, en
samt í gjörólíkum hugmyndalieimi, Jiær eru líkt og fyrirvaf og
nppistaða í hinum undarlega vef mannkynssögunnar árið 1961,
°g þann vef er erfitt að kljá.