Kirkjuritið - 01.10.1965, Síða 6

388
KIRKJUItlTin
svipað og skáld, sem skapar verk sitt. Námið er ekki fólgið
í yfirheyrslu einni, heldur engu síður í því að vekja áliuga
nemandans fyrir því liáleita í tilverunni og glæða löngun lians
til þess að verða að nýtum manni.
1 kennslustofunni fer meðal annars fram kristindómsfræðsl-
an. Hún er erfið fyrir aðra en þá, sem unna fræðigreininni.
Mjög margir kennarar telja þær stundir sínar mikilsverðustu.
En vafalaust eru innan jafn fjölmennrar stéttar einnig ýmsir, er
ekki liafa áhuga. En kirkjan má ekki vanmeta starf þessara
manna í því að flytja viðkvæmum, lítt mótuðum barnssálum
hoðskap kristindómsins. Vökumannsstarf góðs kennara er
sannarlega ómetanlegt hverju þjóðfélagi.
Hlutverk presta á þessu sviði er auðvitað ekki síður geysi-
þýðingarmikið. Á þá er sannarlega liorft, til þeirra gerðar
miklar kröfur, meðal annars um að svefn og mók gerist ekki
áberandi þáttur í lífi Jieirra.
Hér eru óvenju margir prestar samankomnir í dag og liyggj'
ast sitja prestastefnu. Slíkir fundir knýja til mats á því, sein
unnizt liefur og til umhugsunar, livert stefna beri. Ég liygg að
fáir geti hrósað sér af miklum afrekum í starfi sínu. Enda er
það þannig vaxið, að erfitt er að leggja fram skýrslur um
árangur, liversu sem viðleitni er góð til Jjjónustu.
Byltingar undanfarandi tíma liafa reynt á innviði kirkjunn-
ar, engu síður en annara stofnana. Vandi hennar er mikilk
nauðsyn brýn að þjónar liennar fylgist vel með Jiví sem er að
gerast innan lands og utan, livaða straumar eru frjóastir og
líklegastir til hollra áhrifa.
Allt til Jiessa tíma liafa lielgidómar kristinnar kirkju hér á
landi verið að mestu ilreifðir víðsvegar út um byggðir landsins.
Yfirleitt voru Jieir tilkomumestu liús liverrar sóknar og furðu
stíllireinir í fáhreytni sinni og einfaldleika.
Hlutverk sitt reyndu þeir að rækja engu síður en stórkirkjur
veraldar, kvöddu menn saman til guðsjijónustu á lielgum dög-
um fluttu mönnum liuggunarríkan hoðskap kristinnar trúar.
Til sveitakirknanna átti sú kristni, sem liér þróaðist, fyrst og
fremst rætur að rekja. Söfnuðir voru ekki stórir, en meðlimir
gjörkunnugir hver öðrum. Hverju barni var innilega fagnað,